നിങ്ങൾക്ക് ചുറ്റുമുള്ള കർമ്മ പർവ്വതത്തെ കൈകാര്യം ചെയ്യാം

സദ്ഗുരു: ശങ്കരൻ പിള്ള ഒരു ലോക്കൽ ബസ്സിൽ കയറി. പെട്ടെന്ന്, അദ്ദേഹം തന്റെ മുഖം ഒരു ഷാൾ കൊണ്ട് മറച്ച് കുനിഞ്ഞിരുന്നു. ഇതുകണ്ട് അത്ഭുതപ്പെട്ട ഒരു സഹയാത്രികൻ ചോദിച്ചു, "സർ, എന്തെങ്കിലും കുഴപ്പമുണ്ടോ?" ശങ്കരൻ പിള്ള തനിക്ക് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലെന്ന് അയാളോട് പറഞ്ഞു, "അവിടെയുള്ള വൃദ്ധയെ കണ്ടാൽ ഞാൻ എന്റെ സീറ്റ് വിട്ടുകൊടുക്കേണ്ടി വരും. അവരെ കാണാതിരിക്കാനാണ് ഞാൻ കുനിഞ്ഞിരിക്കുന്നത്".

ശങ്കരൻ പിള്ളയുടെ മുന്നിൽ രണ്ട് വഴികളാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്: ഒന്നുകിൽ എഴുന്നേറ്റ് സീറ്റ് ഒഴിഞ്ഞുകൊടുക്കുക, അല്ലെങ്കിൽ അവിടെത്തന്നെ ഇരിക്കുക. എന്നാൽ മിക്ക ആളുകളും ഇത്തരം സന്ദർഭങ്ങളിൽ ഇടപെടാതെ ഒഴിഞ്ഞുമാറാനാണ് ശ്രമിക്കുന്നത്. ഒഴിഞ്ഞുമാറുന്നതുപോലും വലിയൊരു കർമ്മമാണെന്ന് അവർ മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല. ഒരു കാര്യത്തിൽ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞുമാറാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ കർമ്മം കൂടുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. "ഞാൻ സീറ്റ് ഒഴിഞ്ഞുകൊടുക്കണോ വേണ്ടയോ" എന്ന് ചിന്തിക്കുന്നതാകട്ടെ അതിലും വലിയൊരു കർമ്മമാണ്.

 

ഈ കുരുക്കിൽ നിന്നും എങ്ങനെ രക്ഷപ്പെടാം? ഈ ചോദ്യം പലരെയും കുഴപ്പിക്കുന്നു. ആശയക്കുഴപ്പത്തിന്റെ അവസ്ഥയിൽ, നിങ്ങളുടെ ചുറ്റുമുള്ള എല്ലാം നിങ്ങളിൽ പറ്റിപ്പിടിക്കും! നിങ്ങൾ സൂപ്പർ ഗ്ലൂ പൂശിയതുപോലെയാകും, എല്ലാ പൊടിയും പറ്റിപ്പിടിക്കും. കർമ്മം ആർജ്ജിക്കുന്നതിന് നല്ലതോ ചീത്തയോ ആയ പ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യുന്നതുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ല. കുഴങ്ങിയ ഉദ്ദേശ്യങ്ങളും പരിമിതമായ ആഗ്രഹങ്ങളും കൊണ്ട് നിങ്ങൾ നിങ്ങൾക്കുള്ളിൽ തന്നെ കർമ്മം കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നു. കുറച്ച് സമയത്തിനുശേഷം, നിങ്ങൾക്ക് ചുറ്റും അത്രയധികം കർമ്മത്തിന്റെ പർവ്വതം ഉണ്ടാകുന്നു, ശ്വസിക്കാൻ പോലും ബുദ്ധിമുട്ടാകും.

ഈ വിശാലമായ കർമ്മത്തിന്റെ പർവ്വതത്തെ എങ്ങനെ പൊളിച്ചുനീക്കാം? ഉത്തരം ലളിതമാണ്: അത് പൊളിച്ചുനീക്കാൻ ശ്രമിക്കേണ്ട. പശ കഴുകിക്കളയുക മാത്രം ചെയ്യുക. മുഴുവൻ പർവ്വതവും ഒറ്റ നിമിഷത്തിൽ തകർന്നു വീഴും. ഈ പശ എങ്ങനെ നീക്കം ചെയ്യാം? ഒഴിവാക്കലിലൂടെയല്ല, മറിച്ച് ബോധപൂർവ്വമായ ഇടപെടലിലൂടെ. ബോധപൂർവ്വമായ പങ്കുചേരലിൽ, വീണ്ടും കുടുങ്ങിപ്പോകാനുള്ള സാധ്യതയേയില്ല.

മനുഷ്യന്റെ ആഗ്രഹം പരിമിതമോ അതിരുകളില്ലാത്തതോ ആകാം. അതിരുകളില്ലാത്ത ആഗ്രഹം നിങ്ങൾ തിരഞ്ഞെടുക്കുകയാണെങ്കിൽ, അതോടെ കർമ്മം ഇല്ലാതാകുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ, നിങ്ങളുടെ ഇഷ്ടാനിഷ്ടങ്ങൾക്കും, "ഇത് എന്റേത്", "ഇത് എന്റേതല്ല" എന്ന ഇടുങ്ങിയ ആശയങ്ങൾക്കും അതീതമായി ഉയർന്നാൽ, അതോടെ കർമ്മം അവസാനിക്കുന്നു. നിങ്ങളുടെ ആഗ്രഹത്തെ എല്ലാവരെയും ഉൾക്കൊള്ളുന്നതാക്കി മാറ്റുക, എല്ലാം നിങ്ങളുടേതാക്കുക, ലോകത്തിന് ഒരു അമ്മയാവുക, അതോടെ കുടുങ്ങിപ്പോകാനുള്ള സാധ്യത എന്നന്നേക്കുമായി ഇല്ലാതാകുന്നു.

ആത്മീയപാതയുടെ അന്തിമ ലക്ഷ്യം വൈകാരികതയില്ലാത്ത ഇടപെടലും വ്യതിചലിക്കാത്ത ശ്രദ്ധയുമാണ്. നിങ്ങൾ എന്തിലാണ് ഇടപെടുന്നത് അല്ലെങ്കിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നത് എന്നത് പ്രധാനമല്ല: അത് ഈശ്വരനോ, ഒരു പാറയോ, ഒരു സ്ത്രീയോ പുരുഷനോ ആകട്ടെ. എന്തിലാണ് ശ്രദ്ധ എന്നത് പ്രധാനമല്ല. യോഗ പാരമ്പര്യത്തിലെ ആകാശ മുദ്ര പരിശീലനം ഒന്നുമില്ലായ്മയിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നതാണ്; അത് വെറും ശൂന്യമായ സ്ഥലത്തിലുള്ള വ്യതിചലിക്കാത്ത ശ്രദ്ധ മാത്രമാണ്. നിങ്ങളുടെ മോചനം നിങ്ങൾ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്ന വസ്തുവിനെ ആശ്രയിച്ചല്ല, മറിച്ച് ആ ശ്രദ്ധയെ തന്നെ ആശ്രയിച്ചാണ്.

ഒരു പ്രത്യേക ഉദ്ദേശ്യമോ ലക്ഷ്യമോ ഇല്ലാതെ, ആഴത്തിലുള്ള പങ്കാളിത്തം വളർത്തുന്നതിനു വേണ്ടിയാണ് യോഗയുടെ മുഴുവൻ സംവിധാനവും. എന്നാൽ കാലക്രമേണ, ഇത് എല്ലാത്തിൽ നിന്നുമുള്ള വിട്ടുനിൽക്കൽ എന്ന അർത്ഥത്തിൽ തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെട്ടു: ആളുകൾ ഇടപെടലിനെ ഒരു കുരുക്കായും നിർവികാരതയെ നിസ്സംഗതയായും തെറ്റിദ്ധരിച്ചു. ശങ്കരൻ പിള്ള ആ ബസ്സിൽ വെച്ച് മനസ്സിലാക്കിയതുപോലെ - ആരെയെങ്കിലും അവഗണിക്കുന്നതിനും ധാരാളം ഇടപെടൽ ആവശ്യമാണ്, എന്ന കാര്യം അവർ മറന്നുപോയി!

ജീവിതം തന്നെ ലക്ഷ്യമില്ലാത്ത ഒരു പ്രക്രിയയായതുകൊണ്ട്, ആ പ്രക്രിയയിൽ പൂർണ്ണമായി മുഴുകുമ്പോൾ മാത്രമേ ജീവിതത്തിന്റെ രസം ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയൂ. പ്രക്രിയയാണ് ഉദ്ദേശ്യം; ലക്ഷ്യസ്ഥാനം വെറും അനന്തരഫലമാണ്. കാര്യങ്ങൾ ലളിതമാക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് പല പുരാതന പാരമ്പര്യങ്ങളും "ഭക്തി"യെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ചത്.

ഭക്തി എന്നത് കേവലം വൈകാരികമായ ഒന്നല്ല. യഥാർത്ഥ ഭക്തിയുടെ അഗ്നി നിങ്ങളുടെ ഉള്ളിൽ ജ്വലിക്കുകയാണെങ്കിൽ, അത് എല്ലാത്തിനെയും ദഹിപ്പിക്കും. ലക്ഷ്യത്തെക്കുറിച്ച് ആകുലപ്പെടാതെ പ്രക്രിയയിൽ പൂർണ്ണമായും മുഴുകാൻ അത് നിങ്ങളെ സഹായിക്കും. നിങ്ങളെ മോചിപ്പിക്കുന്നത് ലക്ഷ്യസ്ഥാനമല്ല, മറിച്ച് ഉൾക്കൊള്ളലിന്റെ ഈ യാത്രയാണ്. ഒഴിവാക്കുന്നതിലൂടെ, നിങ്ങൾ കുടുങ്ങിപ്പോകുന്നു. ഉൾക്കൊള്ളുന്നതിലൂടെ നിങ്ങൾ സ്വതന്ത്രനാകുന്നു.