‫سادگورو: جوامع همیشه باور داشتند که ثروت، رفاه را به ارمغان می‌آورد. اما اگر به کشورهایی نگاه کنید که از دوره‌های طولانی ثروتمند بوده‌اند، مانند ایالات متحده، به من می‌گویند که ۷۰٪ از جمعیت بزرگسال آن‌ها از داروهای تجویزی استفاده می‌کنند. در اروپا، که دهه‌های متمادی از ثروت مداوم برخوردار بوده است، ۳۸٪ از جمعیت از بیماری روانی رنج می‌برند. اگر فقط چند دارو را از بازار حذف کنید، بخش بزرگی از جمعیت دیوانه خواهند شد. این رفاه نیست.

‫سفر از فقر به ثروت یک سفر سخت است، چه برای یک فرد و چه برای یک جامعه، ملت یا جمعیت‌های بزرگ در جهان. و سازگار با محیط زیست نیست. اما اکثر اوقات وقتی مردم به آنجا می‌رسند، نمی‌توانند از ثروت خود لذت ببرند.

‫انسان‌ها باید درک کنند که کیفیت زندگی‌شان با چیزی که رانندگی می‌کنند، جایی که زندگی می‌کنند یا چیزی که می‌پوشند تعیین نمی‌شود. بلکه با میزان شادی و آرامش یک فرد تعیین می‌شود. در جستجوی رفاه، انسان‌ها به بالا نگاه کردند و برای همیشه جنگیدند. سپس به بیرون نگاه کردند و سیاره را از هم دریدند. اما رفاه تنها زمانی اتفاق می‌افتد که به درون روی بیاورید. درون، تنها راهِ رهایی‌ست.

‫سرمایه‌گذاری در یک امکان معنوی، امکانی فراتر از جسمانیت، تنها پاسخ نهایی است. اگر منافع بلندمدت می‌خواهید، باید سرمایه‌گذاری‌های بلندمدت انجام دهید. 

‫«اگر زیرساختی وجود نداشته باشد، چگونه می‌توانید افراد روشن‌ضمیر تولید کنید؟»

‫صد سال پیش، اگر به یک روستای هندی می‌رفتید، باید کل روستا را جستجو می‌کردید تا یک مرد پیدا کنید که بتواند فقط به زبان محلی بخواند و بنویسد. اما امروز، حداقل ۷۰٪ از جمعیت می‌توانند به زبان مادری خود بخوانند و بسیاری می‌توانند انگلیسی صحبت کنند. این تحول به این دلیل اتفاق افتاد که کسی کلاس‌های درس ساخت و معلمان را آموزش داد.

‫به همین ترتیب، برای ارتقای آگاهی انسان، برای دگرگونی فردی انسان، مهم‌ترین چیزی که باید در جهان اتفاق بیفتد این است که زیرساخت‌های لازم را، چه انسانی و چه غیرانسانی، بسازیم.

‫در گذشته، زیرساخت‌های شگفت‌انگیزی در این کشور برای رفاه درونی وجود داشت. به‌عنوان مثال، کریشنا بیش از هزار آشرام در سراسر دشت‌های شمالی و مرکز هند تأسیس کرد. گوتاما بودا، پس از روشن‌ضمیر شدنش، توسط پادشاهان و امپراتورها به بسیاری از شهرها و شهرک‌ها دعوت شد. اما او گفت: «اگر می‌خواهید من بیایم، باید یک سالن مدیتیشن و یک باغ بسازید.» این به یک استاندارد تبدیل شد.

‫این تنها جامعه‌ای است که زیرساخت‌های زیادی برای رفاه درونی ساخته است. مکان‌های بیشتری برای شکوفایی معنوی نسبت به هر جای دیگری در این سیاره ایجاد شده است. بنابراین، این یک تصادف یا اتفاق نیست که هر نسل افراد روشن‌ضمیر تولید کرده است.

‫اما آن زیرساخت‌ها درحال کاهش هستند، نه رشد. زیرساخت‌های زیادی برای ساختن انسان وجود ندارد. زیرساخت برای انواع چیزها وجود دارد. فکر می‌کنید چند بار در بمبئی یا دهلی وجود دارد؟ زیرساخت‌های کافی برای مست شدن وجود دارد، اما زیرساخت‌های کافی برای روشن‌ضمیر شدن وجود ندارد. این یک روش بسیار نابرابر برای برخورد با جهان است. اگر زیرساختی وجود نداشته باشد، چگونه می‌توانید افراد روشن‌ضمیر تولید کنید؟ نمی‌توانید! این همان چیزی است که کمبود آن احساس می‌شود. ما باید آن را بازگردانیم. 

‫زیرساخت فیزیکی و انسانی

‫این یکی از تعهداتی است که ایشا برای جهان دارد: ما می‌خواهیم زیرساخت برای رفاه درونی انسان بسازیم. وقتی می‌گویم زیرساخت، فقط درباره زیرساخت فیزیکی صحبت نمی‌کنم. زیرساخت فیزیکی فقط برای پرورش زیرساخت انسانی است. مهم‌ترین چیز این است که چه نوع افرادی تولید می‌کنید. بدون افراد مناسب، نمی‌توانید این علم را انتقال دهید، زیرا این یک علم درونی است. بدون افراد مناسب، این علم به شکلی که باید به مردم منتقل نخواهد شد.

‫وقتی صحبت از برنامه‌های یوگای ایشا، مهندسی درونی و برنامه‌های پیشرفته می‌شود، ما به هیچ‌کس اجازه نمی‌دهیم این‌ها را به‌عنوان یک حرفه آموزش دهد. فرد باید این را بالاتر از زندگی خود نگه دارد، مهم‌تر از زندگی خود، تنها در این صورت اجازه آموزش دارد. این به‌عنوان یک پیشکش داده می‌شود، نه به‌عنوان یک حرفه یا سرگرمی.

‫قصد ما این است که، بدون هیچ تبعیضی از نظر طبقه، عقیده، مذهب، جنسیت یا منطقه، بخواهیم یک فرایند معنوی را به هر انسانی در این سیاره پیشکش کنیم. ما دانش، انرژی و توانایی لازم برای ارائه این علم به دنیای مدرن امروز را داریم. امروز زمانی است که می‌توانیم هر انسانی را با ابزارها، دانش و توانایی لازم برای مدیریت رفاه درونی خود، بدون آسیب به هیچ موجود دیگری، توانمند کنیم.

‫امروز، برای اولین بار در تاریخ بشریت، به‌عنوان انسان‌ها قادریم تمام مشکلات اساسی انسان روی کره زمین را حل کنیم - مشکلات تغذیه، سلامت، آموزش، محیط زیست و رفاه پایه. ما منابع، فناوری و توانایی لازم برای انجام این کار را داریم. تنها چیزی که کم است، آگاهی فراگیر است. ما به‌عنوان یک نسل، روی این امکان نشسته‌ایم - اینکه آیا آن را به واقعیت تبدیل خواهیم کرد یا نه، پرسش بزرگی است.

‫اگر به من فرصت داده شود، بهترین کار این است که کل سیاره را تقدیس کنم، چون هیچ انسانی سزاوار زندگی در مکانی غیرمقدس نیست. یک فضای تقدیس‌شده، فضایی مراقبت‌شده و پرورش‌یافته است. انسان باید در چنین فضایی باشد تا بتواند شکوفا شود. امروز افراد بسیار کمی این فرصت را دارند، اما لزوماً نباید این‌گونه باشد.

‫در ذهن من، در درک من، در تجربه زندگی من، احساس می‌کنم که دادن این امکان به دیگری بهترین کاری است که می‌توانید انجام دهید، زیرا در نهایت این تنها چیزی است که اهمیت دارد.

‫یادداشت سردبیر: اگر علاقه‌مند به حمایت از تقدیس کردن جهان هستید، ایمیلی به sadhana@ishafoundation.org ارسال کنید.