‫پرسشگر: تفاوت بین آواتار و باگاوان چیست؟ کریشنا، واقعاً چیست؟

‫سادگورو: در سنت‌های این فرهنگ، هر کاری که انجام می‌دهند — چه در حال جنگیدن باشند، چه کشتن برای غذا، آشپزی یا زندگی در خانواده — بارها و بارها درباره‌ی دارما و کارما صحبت می‌کنند. در این فرهنگ، موکتی تنها هدف است. به همین دلیل است که دائماً درباره‌ی این بحث می‌کنند که کدام عمل درست است و کدام نادرست. اگر صرفاً به شرایط فیزیکی نگاه کنید، هر بچه‌ زرنگی می‌داند در هر موقعیت، کار درست چیست. بحث درباره‌ی دارما فقط همین است: اینکه ببینید آیا وضعیت موجود در خیابان با مسیر شما به‌سوی حقیقت نهایی هم‌خوانی دارد یا خیر.

‫آواتار یعنی او یک تجلی از آفریننده است، اما هر لحظه اینگونه زندگی نمی‌کند.

‫هرگاه کسی دریابد چطور باید عمل کند یا عملی را آغاز کند که به‌طورطبیعی به آن هدف منتهی شود، به آن موجود آواتار می‌گویند. آواتار به معنای واقعی کلمه، یعنی تجلی. تجلیِ چه چیزی؟ هر مخلوقی تجلی آفریننده است. شما، یک درخت و یک مورچه — همه تجلی‌های آفریننده هستید. برای اینکه مانند او عمل کنید، باید آن‌قدر آگاه باشید که به امکان‌های آفریننده بودن دسترسی داشته باشید. وقتی مردم تشخیص بدهند که یک موجود، چنین دسترسی‌ای دارد، به او باگاوان می‌گویند.

‫مردم عادی ممکن است از روی احساس به کسی باگاوان بگویند. اما اگر یک فرد واجد شرایط — یک ریشی یا حکیم، کسی که در حالت مشخصی از دانایی است — به کسی «باگاوان» بگوید، یعنی آن موجود به امکان‌ها و شیوه‌های آفریننده دست یافته است. یک باگاوان صرفاً می‌نشیند و برکت می‌دهد؛ او آموزش نمی‌دهد. اگر همان شخص وارد حالت نیمه‌فعال شود — طوری که گاهی مانند آفریننده است، گاهی انسانی کاملاً عادی و خاکی — آنگاه به او آواتار می‌گویند. 

‫آواتار یعنی او تجلی آفریننده است، اما هر لحظه اینگونه زندگی نمی‌کند. او با انتخاب خود، پایین آمده تا فرایند را برای اطرافیانش اندکی دست‌یافتنی‌تر کند. یک آواتار پایین می‌آید، آموزش می‌دهد، غذا می‌خورد و کارهایی انجام می‌دهد — او تجلی‌ای است که آگاهانه پایین می‌آید و هر وقت لازم باشد بالا می‌رود. پس از نظر فنی، واژه «آواتار» توصیف درستی برای کریشناست، زمانی که پایین می‌آید. اما به محض اینکه مردم او را به شکل ویشواروپا می‌بینند، می‌گویند باگاوان کریشنا.

‫ادامه دارد…