வாழ்வை நடனமாடி அனுபவிக்கும் சுதந்திரத்தை ஏன் நாம் ஒவ்வொருவரும் உணர வேண்டும்

இயல்பாகவே நடனம் இணைத்துக்கொள்கிறது

இது ஒரு குறிப்பிட்ட நபரைக் குறித்து அல்ல – இது உயிரின் ஒரு குறிப்பிட்ட அம்சம் குறித்தது. சிவனோ அல்லது கிருஷ்ணனோ உங்களுக்குள் இப்பொழுது உயிர்ப்புடன் வரவில்லை என்றால், பழமையான ஒருவரை நீங்கள் வழிபடுவது எந்த விதத்திலும் மதிப்பு வாய்ந்தது அல்ல. யாரோ ஒருவரை நீங்கள் தூண்டுகோலாகப் பயன்படுத்துகிறீர்கள் என்றால், நல்லதுதான். ஆனால், சில நூறு வருடங்களுக்கு முன்பு நிகழ்ந்த ஏதோ ஒன்றைப் பாராட்டுவது அல்லது அங்கீகரிப்பது எளிது. அதற்காக, அவர்கள் முன்னிலைப்படுத்திய சாத்தியத்தை நீங்கள் உணர்வீர்கள் என்பது இதற்கு அர்த்தமல்ல.

அதனுடன் உங்களால் அடையாளப்பட மட்டுமே இயலும். உங்களை அதன் ஒரு பாகமாக உணர்வீர்கள்; நீங்கள் சகோதரத்துவத்தை உணர்வீர்கள். உங்களுக்கு சகோதர மனப்பான்மை வேண்டுமென்றால், அது இந்த பூமியின் ஒவ்வொரு உயிரினத்துடனும் இருக்கவேண்டும். ஆனால் உங்களது சகோதரத்துவம் ஒரு குறிப்பிட்ட மக்களிடம் மட்டும் இருந்தால், அது வன்முறையின் துவக்கம். இப்படிப்பட்ட சகோதரத்துவம் அதிகரிக்கும்பொழுது, அது முற்றிலும் கொடுங்கோன்மையாக மாறும். அதனால்தான் பூமியில் வேறு எந்தப் பேரரசுகளைக் காட்டிலும் அதிகமான வன்முறைக்கு, பெரும்பாலான மதங்கள் காரணமாக இருந்துள்ளன. ஏனென்றால் ஒரு எல்லைக்குட்பட்ட அடையாளம் என்பது பேரழிவை ஏற்படுத்தும் ஒரு செயல்முறை. அதனால்தான் நீங்கள் நடனமாட வேண்டும். இது இணைதலின் அடையாளம்.

உலகத்துக்கு நடனமாடுபவர்கள் தேவை

வாழ்வைச் சாராத பல விஷயங்களால் மக்கள் தங்களையே நிரப்பிக்கொள்கின்றனர். அவர்கள் தங்களை காற்று, உணவு, இயற்கை மற்றும் வாழ்வின் எல்லா காட்சிகளாலும், ஒலியாலும் நிரப்பினால், அவர்கள் ஆடவேண்டும் போல் உணர்வார்கள். ஆனால் அவர்கள் தங்களையே தத்துவங்கள், கருத்தியல்கள், வேதங்கள் மற்றும் எல்லா விதமான விஷயங்களாலும் நிரப்பிக்கொள்கின்றனர். மனித வரலாற்றை நீங்கள் உற்று நோக்கினால், கருத்தியல், தத்துவம், நம்பிக்கை முறை, அல்லது ஒரு குறிப்பிட்ட விதமான சடங்கு அல்லது நடைமுறையில் திடமாக நம்பிக்கை கொண்டவர்கள்தான், மற்ற அனைத்தையும் கொன்றுகுவித்த மக்களாக இருக்கின்றனர்.

நடனமாடும் மக்கள் ஒருபோதும் எவரையும் கொன்றுகொண்டிருக்கவில்லை. உங்கள் இதயம் ஆனந்தத்தினால் நிறைந்திருக்கும்போது, யாரையேனும் கொல்லும் எண்ணம் உங்களுக்கு வருவதில்லை, ஏனென்றால், எதனாலும் அச்சுறுத்தப்படுவதாக நீங்கள் உணர்வதில்லை. நீங்கள் பாதுகாப்பில்லாமையை உணர்வதில்லை, ஏனெனில் காப்பாற்றுவதற்கு உங்களிடம் எதுவுமில்லை. வாழ்வு என்பது படைப்பின் பெருந்தன்மை; அதை அதிகபட்சம் பயன்படுத்துவது உங்கள் பொறுப்பு. “அதை அதிகபட்சம் பயன்படுத்துங்கள்,” என்று நான் கூறும்போது, சிலர், “நாம் கேளிக்கை செய்யவேண்டும் என்று சத்குரு கூறுகிறார்!” என்று அனுமானிப்பார்கள்.