அனைவருக்குள்ளும் இயேசு

என் உறவினர் ஒருவர் என்னை ஈஷா யோக வகுப்பில் சேரச் சொன்னார். ஒருவித அலுப்புடன், அத்தனை விருப்பமின்றிதான் நான் ஈஷா யோகா வகுப்பில் சேர்ந்தேன் எனினும், அந்த வகுப்பு என்னுள் மிக ஆழமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. அதுவே என் வாழ்வின் திருப்புமுனையாக அமைந்தது. வகுப்பு முடிந்ததும் அந்த ஆசிரியரிடம், “அடுத்து நீங்கள் எங்கு சென்றாலும் பரவாயில்லை, நானும் உங்களுடனேயே வருகிறேன்" என்று கேட்டேன். அதற்கு அவர், “உன் பயிற்சிகளை தொடர்ந்து செய்து வா, பிறகு பார்ப்போம்" என்று கனிவோடு கூறினார். நானும் பயிற்சியை தொடர்ந்து செய்ய ஆரம்பித்தேன். பயிற்சி செய்வது எனக்கு பரவசமூட்டும் அனுபவமாய் ஆனது. ஒருநாள் பயிற்சி செய்யாமல் தவறவிட்டாலும், அன்றைய தினம் என் அனுபவத்தில் மிக மந்தமாக இருப்பதை உணர்ந்தேன்.

பிறகு பாவ-ஸ்பந்தனாவில் பங்கேற்க ஆசிரமம் வந்தேன். அவ்வகுப்பில் சிலசமயம் என்னை ஒரு கட்டுக்குள் வைப்பதே மிகவும் சிரமமாக ஆனது... நான் அப்படியொரு பரவசத்தில் லயித்தேன். சத்குருவிடம் மட்டுமல்ல, அங்கிருந்த ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் நான் இயேசுவைப் பார்த்தேன். அனைவருக்குள்ளும் இயேசுவை நான் உணர்ந்த அனுபவத்தை வகுப்பின் நிறைவு நாளன்று சத்குரு முன்னிலையில் அனைவருடனும் பகிர்ந்துகொண்டேன்.

மகிழ்ச்சிப் பாதையில் பயணம்

தொடர்ந்து சாதனா செய்து வந்தேன். ஆசிரமத்தில் வந்து வாழவேண்டும் என்ற என் ஆசை நாளுக்கு நாள் அதிகமானது. நான் கிறிஸ்தவ வழிமுறையைச் சேர்ந்தவன் என்பதால், நான் இங்கு வந்து வாழ என் பெற்றோர்கள் சம்மதிப்பது கடினம் என்பதை அறிந்திருந்தேன். என் தந்தை பரந்த நோக்குடையவர்தான் எனினும் நான் ஆசிரமத்தில் குடியேறுவது அவருக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஆனால் என் தாய்க்கு அது ஒரு பிரச்சனையாக இருக்கவில்லை. ஓரளவு போராட்டம், ஓரளவு சமயோஜிதம் என எப்படியோ செப்டம்பர் 2003ல் முழுநேரத் தொண்டனாக ஆசிரமத்திற்கு குடியேறினேன். அப்போது என் மகிழ்ச்சிக்கு அளவில்லை. என் வாழ்வில் முதன்முதலாக மகிழ்ச்சிக்கான வழித்தடம் என் முன்னே விரிந்தது.
‍
ஒருமுறை தியானலிங்கத்தின் நுழைவாயிலில் ஒரு சிறு விற்பனை நிலையம் அமைத்திருந்தோம். அதில் வெஜிடபிள் பஃப், காரட் கேக் (இதெல்லாம் இன்றும் பெப்பர்வைன்-ல் கிடைக்கிறது) பல் துலக்கும் பிரஷ், பேஸ்ட், டிஷூ பேப்பர் என மக்களுக்குத் தேவையான சாமான்களை விற்பனை செய்துவந்தோம். இங்கு நின்றபடி, தியானலிங்கத்தைப் பார்வையிட வருவோரை நாளெல்லாம் வரவேற்கும் ஸ்வாமி அபிபாதாவைப் பார்த்து அதிசயிப்பேன். இன்றும் எனக்கு நன்றாக நினைவிருக்கிறது. எனது முதல்   மஹாசிவராத்திரியில், பார்வையாளர்களை வரவேற்க நின்றிருந்தார் ஸ்வாமி அபிபாதா. இரவெல்லாம் நின்று, மறுநாள் நான் விற்பனை நிலையத்தை மூடும்வரை  அங்கேயே நின்றிருந்தார் ஸ்வாமி. கடையை மூடிவிட்டு, சிறிது நேரம் தூங்கிவிட்டு நான் மறுபடியும் அங்கு வந்தபோது, ஸ்வாமி அப்போதும் அங்கேயேதான் இருந்தார், அசந்துபோனேன் நான்.

பிரம்மச்சரியம் - மெய்மறக்கச் செய்யும் பரவசம்

அடுத்த மஹாசிவராத்திரி அன்று பிரம்மச்சரியத்திற்கு தீட்சை பெற்றேன். தீட்சைக்குப் பின் என் பெற்றோர் என்னைக் காண வந்தனர். பிரம்மச்சரிய தீட்சைக்குப்பின் எனக்குள் அடிப்படையான நிலையில் ஏதோவொரு மாற்றம் நிகழ்ந்தது. நிஜம் என்னவெனில், யோகா ஆரம்பித்த பிறகு என்னால் சமாளிக்க முடியாத, எனக்கு மிகக் கடினமாக இருந்தவொன்று - கால்மடித்து தரையில் அமர்வது. என் வாழ்வில் அதுவரை நான் தரையில் அமர்ந்ததில்லை. நான் ஆசிரமத்திற்கு வந்த புதிதில், 20-நிமிடத்திற்கு கால்மடக்கி அமர்ந்தாலும் காலில் மிக அதிகமாக வலி ஏற்படும். சம்யமா நேரத்தில் அந்த 7-நாட்கள் மிகவும் சிரமப்பட்டு எப்படியோ சமாளித்துக் கொண்டேன். ஆனால் அதன்பின் அப்படியொரு விஷப்பரீட்சையை நான் மேற்கொள்ளவே கூடாது என்றிருந்தேன். தீட்சைக்கு முன் எங்களைத் தயார் செய்துகொள்ள பல நாட்கள் கால் மடக்கி அமரவேண்டும் என்பதை அறிந்தபோது, 'இதெல்லாம் எனக்குத் தேவைதானா?' என்று தயங்கினேன். ஆனால் வேறு வழியேதும் தெரியாததால், அப்பயிற்சியில் என்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டேன்.
‍
நான் கால்மடக்கி அமர்ந்தேன், அமர்ந்தேன், அமர்ந்துகொண்டே இருந்தேன். ஓரிரு நாட்கள் சென்றபின், எனக்கு நேரம் மறந்துபோனது, பலவிதங்களில் இருக்கும் இடம், சூழல் எல்லாமே மறந்துபோனது. ஏதோ ஒருநாள் இரவு எழுந்தேன். என் முழங்கால்கள் இறுக்கமாக இருந்தன. எப்படியோ என்னை நானே இழுத்துக்கொண்டு கழிவறை வரை சென்றேன். கழிவறையில் கீழே விழுந்துவிட்டேன் - அலுப்பினாலோ, மயக்கத்தினாலோ அல்ல, எனக்கு ஏற்பட்டிருந்த அனுபவத்தின் தீவிரத்தை தாங்கமுடியாமல் கீழே விழுந்தேன். இது சில நிமிடங்கள் நீடித்தது. அதன்பின் அந்த அனுபவத்தை ஒதுக்கிவிட்டு மீண்டும் சாதனாவில் ஈடுபட்டேன். அடுத்தநாள், எங்கள் தீட்சைக்கான நாள்.

காலையில் ஓடைக்கு அருகில் ஓரிடத்திற்கு சென்றோம். சத்குருவின் பாதங்கள் எங்களை நோக்கி வருவதைப் பார்த்தேன். அதன்பின் நாங்கள் ஒவ்வொருவராக, ஒரு குறிப்பிட்ட செயல்முறைக்காக, அவரருகில் சென்றுவந்தோம். என் முறை வந்தபோது, அவர் முன்னிலையில் நான் சென்று அமர்ந்தேன். என்னுள் பக்தி பெருக்கெடுத்தது. அந்த உணர்ச்சிப்பெருக்கில் அவரது பாதத்தைத் தொட்டேன். என் வாழ்வில் இதுதான் முதல்முறை. இதற்குமுன் நான் எதற்குமே தலை வணங்கியதில்லை. என் சிறு வயதில் ஞானஸ்நானம் செய்வதற்காக என் தந்தை என்னை தேவாலயத்திற்கு அழைத்துச் சென்றபோது, அந்த வயதிலும் கூட, பாதிரியாரை தலைவணங்க மறுத்துவிட்டேன். அதனால் எனக்கு ஞானஸ்நானம் செய்ய என் தந்தை வேறொரு தேவாலயத்திற்கு என்னை அழைத்துச் செல்ல நேர்ந்தது. அப்படியிருந்த நான் இன்று தலைவணங்கியது எனக்கே வியப்பாக இருந்தது. இன்னும் வியப்பான பல மாற்றங்கள் என்னுள் நிகழவிருந்தன.

என்னுள் இருந்து "சிவன்" வெடித்துக் கிளம்பியது

தீட்சையின் போது நாங்கள் அனைவரும் சத்குருவுடன் ஒரு சிறு அறையில் இருந்தோம். என் கால்களில் அதீத வலி இருந்தது. என் உடல் முழுவதும் வலியெடுத்தது. தீட்சைக்காக மீண்டும் நாங்கள் ஒவ்வொருவராக அவரிடம் சென்றோம். தீட்சை முடிந்ததும் திரும்ப வந்து என்னுடைய இடத்தில் அமர்ந்தேன். ஏனென்று தெரியாமல், “ஷிவா!” என்று கத்தினேன். அடுத்த நொடி என் உடல், மனம், உணர்வு, சக்தி என அனைத்தும், என் உடலின் ஒவ்வொரு அணுவும் "ஷிவா" எனும் ஒலியோடு ஒத்திசைவில் அதிர்ந்தது. அதுவரை ஒருமுறைகூட அவ்வார்த்தையை உச்சரிக்க என்னை நான் அனுமதித்ததில்லை. ஆசிரமத்தில் அத்தனை நாட்கள் வாழ்ந்தும், கடந்த சில நாட்களாக பிரம்மச்சரிய தீட்சை பெறுவதற்காக மிகத் தீவிரமான சாதனாவில் ஈடுபட்டிருந்தும் அவ்வார்த்தையை நான் ஒருமுறைகூட உச்சரிக்கவில்லை.

என்னைப் பொறுத்தவரை சத்குருதான் இயேசு. எப்போதும் அப்படித்தான் அவரை உணர்ந்திருந்தேன். அந்த உணர்வில்தான் அவரோடு தொடர்புகொண்டேன். ஆனால் இன்று, இப்போது, என் உடலின் ஒவ்வொரு எலும்பும் பரவசத்தில் தோய்ந்திருந்தது. என் ஒவ்வொரு உயிரணுவும் "ஷிவா! ஷிவா!” என்று முழு வீச்சில் கதறிக்கொண்டு இருந்தது. அந்த அனுபவம் அப்படியொரு பரவசத்தில் என்னை ஆழ்த்தியது. அந்த இனிமை என்னை மெய்மறக்கச் செய்தது. அந்த நேரத்தில் எதையும் தர்க்கரீதியாக கூறு போட்டுப் பார்க்க நான் முயற்சிக்கவில்லை. என் கால்வலி, உடல்நோவு எதுவும் இருந்ததா, இல்லையா என்பதுகூட எனக்கு நினைவில் இல்லை, அப்போது எதுவுமே ஒரு பொருட்டாக இருக்கவில்லை. அடுத்த 6 மாதத்திற்கு நான் வேறேதோ உலகில் இருந்தேன். எப்போதும் "ஷிவ" உச்சாடனம் செய்துகொண்டே இருந்தேன். என்னுள் பேரானந்தம் நிறைந்திருந்தது - இதை தெய்வீகப் பரவசம் எனலாம். என்னால் எவ்வித செயலிலும் ஈடுபட முடியாத அளவிற்கு அந்த அனுபவம் என்னை ஆட்கொண்டது. மெதுமெதுவாக இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பினேன். அப்போதுதான் என் சமையல் பயணம் துவங்கியது.

தேவைப்படாதவற்றைக் கொண்டு கைவினைப் பொருட்கள்

சமையலறையில் 3 ஆண்டுகள் இருந்தபின், ஆசிரம பராமரிப்புத் துறைக்கு மாற்றப்பட்டேன். சூரிய வெளிச்சத்தைப் பார்ப்பது, அதிலும் நாள் முழுவதும் அதில் லயிப்பது பெரும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. இங்கு சில சமயம் உணவு உண்ணக்கூட நேரமிருக்காது, சில சமயமோ செய்வதற்கு ஒன்றுமே இருக்காது!

தியானலிங்கம் - அவரின் இருதயம்

பராமரிப்புத் துறைக்குப்பின், இப்போது சில வருடங்களுக்கு முன்பு தியானலிங்கத்திற்குப் பணிசெய்யும் பாக்கியம் கிட்டியது. கோவில் பராமரிப்பிற்கு நான் மாறியபின், எங்கள் குழுவைச் சேர்ந்த அனைவருடனும் சத்குரு கோவில் வளாகத்தை மேற்பார்வையிட்டார். கோவில் பராமரிப்புத் துறையின் ஒருங்கிணைப்பாளர் யார் என்று கேட்டார். நான் அவர் முன் சென்று நின்றேன். “இது நம் இருதயம். ஸ்வாமி இதை நன்றாக பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்" என்று கைகூப்பி கேட்டுக்கொண்டார். உணர்ச்சிவயப்பட்டு நின்றேன். அதன்பின் பார்வையாளர்களின் சௌகரியத்தை கருத்தில் கொண்டு, சத்குரு விரும்பியதை எல்லாம் ஒவ்வொன்றாக பார்த்துப் பார்த்து செய்தோம். ஆசிரம செலவை கட்டுக்குள் வைக்க சத்குரு எவ்வளவு கவனம் செலுத்தினாரோ அதே அளவு ஆசிரமத்தின் அழகுநயமும் அவருக்கு முக்கியம் என்பது எனக்குத் தெரியும். அதனால் சரியான தீர்வுக்காக நான் பல நாட்கள் சிந்தித்துக் கொண்டிருப்பேன். சூர்யகுண்டம் பகுதியில் ஒரு டேபிள் போட்டு அமர்ந்து, அங்கு வரும் பார்வையாளர்களுக்கு ஏற்படும் அசௌகரியங்கள் என்ன என்பதை கவனித்து வந்தேன்.

மெதுமெதுவாக மாற்றங்கள் செய்யத் துவங்கினோம். உச்சிவெயிலில் கல்தரையில் அவர்கள் கால் சுடாமல் நடக்க வழிசெய்தோம். கோவிலுக்குள் வரும்போது டெபாசிட் கவுண்ட்டரில் வைத்துவிட்டு வரும் விலைமதிப்பான பொருட்கள் பாதுகாப்பாக இருக்கும் என்ற நம்பிக்கை அவர்களுக்கு ஏற்பட வழிசெய்தோம். தேவையான அளவிற்கு வழிகாட்டிகள், தகவல் மையங்கள், குடிதண்ணீர் வசதிகள் என பலவும் ஏற்பாடு செய்தோம். இது எல்லாவற்றையும் விட, சத்குருவிற்கு பிடிக்காத கயிற்றுத் தடுப்புகளை அகற்றி, அங்கு மூங்கில் தடுப்புகளை அமைத்ததில் நான் மிகவும் பெருமிதம் கொள்கிறேன்.

ஒரு முழு வட்டம்

சமீபத்தில் சம்ஸ்கிருதி பள்ளிக்கு என்னை மாற்றினார்கள். “சும்மா அக்குழந்தைகளுடன் இருங்கள்" என்று சத்குரு என்னிடம் கூறினார். என் வாழ்க்கை ஒரு முழு வட்டம் அடித்து மீண்டும் இங்கு வந்து நிற்பதாக உணர்ந்தேன். குழந்தைப் பருவத்தில் கையாள்வதற்கு மிகக் கடினமான குழந்தையாக இருந்த நான், இன்று எல்லா விதமான குழந்தைகளுக்கும் ஒரு ஊக்கமாக அமையவேண்டும்! மீண்டும் ஒரு மாணவனாக இருப்பதை பெரும் ஆனந்தமாக உணர்கிறேன் - ஒரேவொரு வித்தியாசம் - இப்போது நான் விருப்பத்தோடு இருக்கிறேன்.

இந்தப் பாதை, இந்தப் பயணம், நான் விழிப்புணர்வுடன் தேடுவதை மட்டுமல்ல, விழிப்புணர்வு இல்லாமல் நான் நாடுவதையும் ஒருங்கே வழங்குகிறது. வாழ்வதற்கு இதைவிட சிறந்த வழி வேறொன்றும் இருக்கமுடியாது.