ஞானியை எதிர்கொள்ளுதல்

நான் ஆசிரமத்தில் இருந்தபோது, சத்குரு அமெரிக்காவில் இருந்தார். நான் தங்கியிருந்த நாட்களின் முடிவில் அவர் ஈஷா யோக மையத்தில் ஹோல்னஸ் வகுப்பு எடுப்பதற்காக திரும்பியிருந்தார். நானும் மிக ஆவலுடன், அவருடைய இருப்பில் சிறிது நேரம் செலவழிக்கலாம் என எண்ணி பதிவு செய்து கொண்டேன். என் தாயையும் சமாதானம் செய்து அதில் பதிவு செய்ய வைத்தேன். அந்த வகுப்பின் இறுதி நாளில் என்னுடன் சிலர் அவரை நேரில் சந்திக்க எண்ணினோம். நாங்கள் ஒவ்வொருவராக சென்றோம். மற்ற அனைவருடனும் அவர் மிகுந்த நகைச்சுவையுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தார், புன்னகைத்தார். ஆனால் நான் சென்றபோது அவரிடம் புன்னகை இல்லை.

நான் இங்கு இன்னும் சிறிது காலம் இருக்கலாமா? என்று கேட்டேன். வேறு என்ன கேட்பதென்றும் எனக்கு தெரியவில்லை, காரணம் எனக்கு அவர் முன் வேறு வார்த்தைகள் வரவில்லை. “நீங்கள் சோம்பேறியாக இருந்தால் நாங்கள் உங்களை வெளியேற்றிவிடுவோம்” என்று தீர்க்கமாக சொன்னார், அவ்வளவுதான். எனக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது, நான் அங்கிருந்து சென்றுவிட்டேன். பரமஹம்ச யோகானந்தா அவருடைய குருவை சந்தித்த தருணத்தை மிக நெகிழ்வுடன் எழுதியிருப்பார். அதனை வாசித்த பின், எனக்கும் சத்குருவை சந்திப்பதில் அதுபோன்ற எதிர்பார்ப்புகள் இருந்தன. அவர் இருகரம் நீட்டி என்னை ஆர தழுவி வரவேற்பார் என்றும், என் வருகையை எண்ணி மகிழ்வார் என்றும் நான் நினைத்திருந்தேன். ஆனால் இந்த எதிர்வினைக்கு என்ன சொல்வதென எனக்கு தெரியவில்லை. கடந்த ஐந்து மாதங்களாக பாத்திரங்கள் கழுவியதில் என் முதுகு வளைந்திருந்தது, நான் தினசரி இருவேளை பயிற்சிகள் செய்கிறேன், ஆனாலும் ஏன் அவர் இப்படி சொன்னார் என என்னால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. நான் மொத்தமாக குழம்பியிருந்தேன். ஏமாற்றமாகவும் அதேநேரத்தில் சீற்றமாகவும் இருந்தது.

அதன்பின் சிறிது நாளில், நான் ஆசிரமத்தில் இருக்க வேண்டாம் என முடிவு செய்தேன். நான் இங்கிலாந்து திரும்புவதற்கு ஒரு வாரம் முன்பு, என் துணிகளை கற்களின் மீது துவைத்து கொண்டிருந்தேன். எப்படி அடுத்த சில நாட்களை கடப்பது என எண்ணிக் கொண்டிருந்தேன். அங்கிருந்த முக்கோண மையத்தின் (தன்னார்வத் தொண்டர்கள் தங்கும் பகுதி) பின்புறம் நடக்கத் துவங்கினேன். அப்போது ஒரு தன்னார்வத் தொண்டர் என்னை மிகவும் மகிழ்வுடன் அழைத்தார். “உங்களுக்கு அப்பாய்ண்ட்மென்ட் இருக்கிறது” என்றார். நான் சொன்னேன், “இல்லை நான் நன்றாகதான் இருக்கிறேன், எனக்கு மருத்துவரை பார்க்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை” என்று. அதற்கு அவர், “இல்லை இல்லை, சத்குருவுடன் அப்பாய்ண்ட்மென்ட்” என்று சொல்லி சிரித்தார்.

எனக்கு மிகவும் உற்சாகமாக இருந்தது, எப்படியோ அவர் என்னை இறுதியிலேனும் பார்க்கப் போகிறாரே என்று. (ஆனால் பின்பு தான் தெரிந்தது, நான் சில நாட்களில் கிளம்ப இருக்கிறேன் என்பதால் ஒரு சன்னியாசி எனக்காக இந்த சந்திப்பை ஏற்பாடு செய்திருந்தார் என்று)

கோவிலுக்கு வெளியே இருந்த தோட்டத்தில், புதரின் அருகே என்னுடைய முறைக்காக மிகுந்த பதற்றத்துடன் காத்துக் கொண்டிருந்தேன். இனி வாழ்வில் நான் என்ன செய்ய வேண்டும்? என அவரிடம் கேட்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்திருதேன். அவர் என்ன சொன்னாலும், எதுவே சொன்னாலும் நான் செய்வதாக இருந்தேன். சிறிது நேரத்தில் மா ஒருவர் என்னை அறை உள்ளே அனுப்பினார். அவரை நேருக்கு நேர் சந்திக்க மற்றோர் வாய்ப்பா என்பதை என்னால் நம்பவே முடியவில்லை. அவர் இயல்பாக என்னிடம் பேசினார், அதில் சற்று செளகரியமாக உணரவும், முன்பே ஒத்திகை பார்த்திருந்த கேள்வியை கேட்டேன், “என் வாழ்வில் நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?” “அதற்கு சத்குரு, “வாழ்ந்து விடு” என கர்ஜிக்கும் சிரிப்புடன் சொன்னார். மீண்டும் சத்குருவிடம் இருந்து எதிர்பாராத பதில் (என்னுடைய பார்வையில்). மேலும் இனி ஆசிரமத்தில் இருக்க எனக்கு விருப்பமில்லை என்பதையும் சொல்லிவிட்டேன். என்னை பார்த்த சத்குரு, “ஏன் மிரட்டப்பட்டதாக உணர்கிறீர்களா?” என்றார். எனக்கு மீண்டும் குழம்பிவிட்டது. அந்த சந்திப்பு முடிவதற்கு முன்பாக, அவர் என்னை அமெரிக்காவில் நடக்கும் “பாவஸ்பந்தனா” யோக பயிற்சி வகுப்பில் கலந்து கொள்ளுங்கள், பின்பு பார்க்கலாம் என்றார். அந்த சந்திப்பிற்கு பிறகு எனக்கு பெரும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. என்னுடைய முந்தைய எதிர்மறை எண்ணங்கள் எல்லாம் அவருடைய இருப்பினால் மறைந்திருந்தது.

அவருடைய வார்த்தைகளை பின் தொடர்ந்து அமெரிக்காவில் நடந்த பாவஸ்பந்தனா நிகழ்வில் கலந்துகொண்டேன். பின்பு இங்கிலாந்து திரும்பினேன். அங்கே என் வேலையை அதிகாரபூர்வமாக ராஜினாமா செய்தேன். பின்பு என்னுடைய ஒரு சில குடும்ப உறுப்பினர்களையும் நண்பர்களையும் பார்க்க வேண்டும் என தோன்றியது. இது நான் அவர்களை கடைசியாக சந்திக்கும் சந்திப்பாக கூட இருக்கலாம். அதன்பின் நேராக ஆசிரமம் திரும்பினேன். ஈஷா திருவிழா எனும் நிகழ்விற்கு நடுவில் 21 செப்டம்பர் அன்று திரும்பினேன், அப்போது முதல் நிகழ்வுகள் மிக விரைவாக நகரத் தொடங்கின. அதன்பின் ஒன்பது மாதங்கள் கழித்து 2004 ஆம் ஆண்டு குரு பெளர்ணமி அன்று பிரம்மச்சரியப் பாதையில் பயணிக்க எனக்கும் மற்ற 25 முழுநேர தன்னார்வத் தொண்டர்களுக்கும் தீட்சை வழங்கப்பட்டது.

சவுண்ட்ஸ் ஆப் ஈஷா

இசை, என் வாழ்வில் எப்போதும் ஒரு முக்கிய அங்கமாகவே இருந்து வந்தது. எனக்கு பதினோரு வயதாக இருந்தபோது நான் கிட்டார் வாசிக்க கற்றுக்கொண்டேன். எனக்கு உத்வேகம் தரும் ஆசிரியர் ஒருவர் இருந்தார். அவர் ஒரு இளைஞர், பெரும்பாலும் அவருடைய பெற்றோர்களின் தோட்டத்தின் வெளியே இருந்த கொட்டகையில் இருப்பார், காரணம் அவருடைய எலக்ட்ரிக் கிட்டாரின் சப்தத்தை வீடு தாங்காது. அந்த கிட்டாருக்காகவே தன்னை அர்ப்பணித்துக் கொண்டவர் அவர். அவருடைய பேரார்வம் என்னுள் ஒரு ஒளியைத் தூண்டியது. தினசரி நான் பள்ளி முடிந்து வீடு திரும்பியதும், நேராக என் படுக்கை அறைக்கு சென்று அங்கே பல மணி நேரம் வாசிக்க பயிற்சி செய்வேன். நான் எந்த நிலையில் இருக்கிறேனோ அங்கே செளகரியமாக உணர்ந்து விடக்கூடாது என தொடர்ந்து என்னை உந்தி தள்ளிக் கொண்டிருந்தார் என் ஆசிரியர். இதை உணரக்கூட முடியாத என்னிடம் இசை விரைவாக மேம்பட்டது. இப்போது திரும்பி பார்க்கையில், அதே அம்சத்தை என்னுடைய பிரம்மச்சரியப் பாதையிலும் என்னால் காண முடிகிறது. நாம் யாராக இருக்கிறோமோ அல்லது என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறோமோ அந்த இடத்திலேயே தங்கிவிடுவதற்கு சத்குரு அனுமதிப்பதில்லை

என்னுடைய பள்ளிப்படிப்பின் முடிவில், ஒரு பாடகருடன் நான் இணைந்து கொண்டேன். அவர் என்னுடைய நெருங்கிய நண்பர். நாங்கள் இணைந்து ஒரு இசைக்குழுவை உருவாக்கினோம். எங்கள் குழுவை “இக்குவானா” என்ற பெயரிட்டு அழைத்தோம். அடுத்த சில ஆண்டுகளில் நாங்கள் இணைந்து பல பாடல்களை எழுதினோம். எங்களுக்கென சிறிய பின் தொடரும் நண்பர் குழுவும் இருந்தது. நாங்கள் பார், பப், தெருவோரம், சுரங்க பாதை என எங்கெல்லாம் ரசிகர்களை பெறுகிறோமோ அங்கெல்லாம் வாசித்தோம். மற்ற இளைஞர்களைப் போல எங்களுக்கும், ஒருநாள் எங்கள் நிகழ்ச்சியை கேட்க ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் வரவேண்டும் என்றும், நாங்கள் பிரபலமாக வேண்டும் என்ற கனவும் இருந்தது. பின்பு ஒருநாள் எனக்கு தோன்றியது, பிரபலமாவது ஒன்றும் பெரிய விஷயம் அல்ல. அதுவும் ஒருவகையில் பிரச்சனைக்குரியது தான். கோடிக்கணக்கான மக்கள் விரும்பும் இசையை உருவாக்க வேண்டும் என்பதே என் ஆசையாக இருந்தது. அதை வேறு வகையான சூழலில் செய்ய முடியுமா எனவும் யோசித்தேன். ஆனால் சில ஆண்டுகளுக்கு பிறகு இது இவ்வாறு வெளிப்படும் என்பதை நான் ஒருபோதும் கற்பனை செய்து பார்த்ததில்லை.

நான் எங்கு சென்றாலும் எப்போதும் என் கிட்டாரை என்னுடன் எடுத்து செல்வேன். ஒரு நாள் கூட கிட்டார் இல்லாமல் இருக்க நான் விரும்பியதில்லை. ஆனால் இந்தியாவுக்கு வருகையில் ஏராளமான ஆன்மீக புத்தகங்களின் தாக்கம் இருந்ததால் நான் பற்றுகொண்டிருந்த பொருட்களை ஒருமுறை பார்த்தேன், அவைகளை அங்கேயே விட்டுவிட்டு வரலாம் என முடிவு செய்தேன். மேலும் ஈஷா வகுப்புகள் செய்த பின் ஆசிரமத்தில் தங்கிய பின் என்னுடைய புதிய பயணத்திற்கு பிறகு நான் அதை இழந்ததாக உணரவும் இல்லை. ஒரு நாள் முக்கோண மையத்தில் ஒரு கல்லின் மீது ஒரு கிட்டார் கிடப்பதை பார்த்தேன். அநேகமாக ஏதேனும் வெளிநாட்டு தியான அன்பர் அதை எடுத்து வந்திருப்பார் என நினைக்கிறேன். அதை எடுத்த நான், வாசிக்க தொடங்கிவிட்டேன். அதை பார்த்த ஒரு ஸ்வாமி, என்னை தியானலிங்கத்தில் நாத ஆராதனா வழங்க சொன்னார், மேலும் என்னை ஆசிரமத்தின் இசைக்குழுவை சென்று சந்திக்க சொன்னார். அப்போது முதல், நான் சவுண்ட்ஸ் ஆஃப் ஈஷாவின் அங்கம் ஆனேன்.

சவுண்ட்ஸ் ஆஃப் ஈஷாவில் ஒரு பகுதியாக இருந்த எனது அனுபவம் பெரும்பாலும் குழப்பமானதாகவே இருந்தது. காரணம், பெரும்பாலான நேரத்தில் நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதே எங்களுக்கு தெரியாது. ஒரு சில சூழலைத் தவிர மற்ற நேரத்தில் இசை எவ்வாறு இருக்க வேண்டும் என்கிற தெளிவான வழிமுறைகளை சத்குரு வழங்கமாட்டார். மாறாக, என்ன மாதிரியான சூழல் அல்லது உணர்வு அந்த சூழ்நிலைக்கு தேவை என்கிற வழிமுறையை வழங்குவார். இதன் அர்த்தம், இசை எவ்வாறு உருவாக வேண்டும் என்கிற புரிதல் எங்களை சார்ந்தது என்பது தான். எங்கள் வழியில் பயணிக்க சத்குரு எங்களை அனுமதிப்பார். எந்தவொரு நிகழ்விலும் அவர் பேசும் முன்பு நாங்கள் ஒரு சிறிய இசை நிகழ்ச்சியை நிகழ்த்துவோம். இது பார்வையாளர்கள் அனைவரும் முறையே அமர்வதற்கு ஒரு வாய்ப்பாக இருக்கும். நாங்கள் வாசித்து முடித்த பின், அவர் ஒரு சில நேரத்தில் புதிரான பார்வையையோ அல்லது ஒரு தொண்டை கணைப்பையோ கொடுப்பார். அது நாங்கள் வாசித்தது சரிதானா இல்லையா என்று எங்களுக்கு ஒரு நிச்சயமற்ற உணர்வைக் கொடுக்கும்.

நாங்கள் பெரும்பாலும் சத்குருவின் அனைத்து நிகழ்வுகளிலும் வாசிப்போம். நிகழ்ச்சி துவங்குவதற்கு முன்பாக, காலை உணவு, மதிய உணவு மற்றும் இரவு உணவு வேளைகளில், மனிதர்களை தூக்கத்தில் இருந்து எழுப்ப, அவர்களை நடனமாட செய்ய அல்லது அவர்களை அமைதியாக அமர செய்ய - சுருக்கமாக சத்குரு பேசாத பெரும்பாலான நேரங்களில் வாசிப்போம். எப்போதெல்லாம் சத்குரு இருக்கிறாரோ அப்போதெல்லாம் எங்கள் இசையை கவனிப்பார். அவர் மேஜையில் அமர்ந்திருக்கும் போது, இரவு உணவை உண்ணும் போது, மற்ற மனிதர்களுடன் பேசும்போது அவர் கால் விரல்களும், கை விரல்களும் தாளமிடுவதை கண்டால் எங்களுக்கு பெரும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும். சில சமயங்களில் இரவு உணவு இசை நிகழ்ச்சி பல மணி நேரம் தொடர்ந்து நடைபெறும், எங்களால் நிறுத்த முடியாது. காரணம், மக்கள் அதனை ரசித்து அனுபவித்து நடனமாடிக் கொண்டிருப்பார்கள். அப்போதெல்லாம் சத்குரு நேராகவே வந்துவிடுவார் அல்லது யாரிடமாவது செய்தி சொல்லி அனுப்புவார், “அவர்களை சென்று சாப்பிடச் சொல்லுங்கள்” என்று. அவரை சுற்றியுள்ள அனைவரின் மீதும் அனைத்து நேரங்களிலும் அவருக்குள்ள இந்த அக்கறையும் அன்பும் தான் அவரை தனித்து காட்டுகிறது.

பல்வேறு கலாச்சாரங்களில் இருந்து, பல்வேறு விதமான கருத்துகளுடன், வித்தியாசமான பயிற்சி நிலையிலிருந்து வந்தவர்களால் அமைந்தது இந்த குழு. ஆனால் நாங்கள் அனைவரும் ஒரு விஷயத்தை இணைந்து வழங்குவதற்காக சரியான இடத்தில் பொருத்தப்பட்டிருக்கிறோம். ஆரம்பத்தில் எனக்கு நுட்பமான சவால்களை காண்கையில் நம்பிக்கையே இல்லை. உதாரணமாக இந்திய ராகங்கள், அறிமுகமில்லாத ஐந்து மற்றும் ஏழு ட்ரம் தாளங்கள் போன்றவை. ஆனாலும் சில விஷயங்கள் இயல்பாக நடக்கும். பல ஆண்டுகள் கழித்து நான் உணர்ந்தது யாதெனில், நாங்கள் ஒரு குழப்பத்துடன் இசையை உருவாக்கத் துவங்கி, பின்பு மெதுவாக திடீரென ஏதோவொன்று எங்கிருந்தோ உருவாகும், ஆனால் யாருக்கும் அது எவ்வாறு உருவானது என்று தெரியாது. இந்த அனுபவம் எனக்கு பலமுறை ஏற்பட்டிருக்கிறது. ஒவ்வொரு நாளும் குருவின் அருளில் மூழ்கியிருப்பதன் அர்த்தம் இதுதான் என்பதை நான் அறிவேன்.

ஒருமுறை சத்குரு என்னை சித்தார் கற்றுகொள்ள பரிந்துரைத்தார். டில்லியை சேர்ந்த தியான அன்பர் ஒருவர் உபயோகிக்காத சித்தார் ஒன்றை அன்பளிப்பாக அளித்தார் மற்றும் அதை கொண்டு நான் சில அடிப்படை வகுப்புகளையும் எடுத்துக்கொண்டேன். அந்த கருவியின் இசை என்னை மெய்மறக்க செய்தது. இந்திய இசையின் வடிவம், ஆழம் மற்றும் அதன் அழகியலில் நான் மிக ஆழமாக மூழ்கிப்போனேன். இந்திய இசை என்பது கலை மற்றும் கணிதத்தின் துல்லியமான ஒருங்கிணைப்பு என்பதை உணர்த்தியது. அதை சரியாக வாசிப்பது எப்படி என்று எனக்கு தெரியாவிட்டாலும், முன்னரே எனக்கு கிட்டார் வாசித்த பழக்கம் இருப்பதால் என்னால் அதிலிருந்து ஒரு நல்ல ஒலியை உருவாக்க முடிந்தது. தற்சமயம் தியானலிங்கத்தில் வாரம் ஒருமுறை சித்தார் மூலம் நாத ஆராதனாவிற்கு அர்ப்பணிக்கிறேன்.

சத்குரு எப்போதும் இசைக்கு மாறாக ஒலியின் முக்கியத்துவத்தை அதிகம் வலியுறுத்தியிருக்கிறார். அதனால்தான் அவர் எங்களுக்கு, “ஈஷா மியூசிக்” என பெயர் சூட்டாமல் “சவுண்ட்ஸ் ஆஃப் ஈஷா” என்று பெயர் சூட்டினார். எனக்கு தர்க்கரீதியாக அதன் வித்தியாசம் புரிகிறது. ஆனால் அதன் முழுமையான முக்கியத்துவத்தை என்னால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. ஆனாலும் சவுண்ட்ஸ் ஆஃப் ஈஷா தனித்துவமானது என மக்கள் சொல்ல கேட்டிருக்கிறேன். சவுண்ட்ஸ் ஆஃப் ஈஷா என்பது ஒரு தனிநபரின் வெளிப்பாடு அல்ல. எங்கள் அனைவரின் விருப்பம் மற்றும் புரிதலைக் கடந்து நாங்கள் முன்னேறுகின்றபோது அது எங்கள் அனைவரிடத்தில் இருந்தும் எழும் வெளிப்பாடு.