போஜ்பூர் லிங்கம்: சத்குருவுடன் ஒரு வினோத மறைஞான ஆய்வு

சத்குரு மிக மெதுவாக கண்களைத் திறந்து, தனது இடது குதிகாலில் சிறிது அழுத்தம் கொடுக்க என்னிடம் சொன்னார். அவரது கால் விறைப்பாகவும் மிகவும் குளிராகவும் இருந்தது, மேலும் காரை விட்டு இறங்குவதற்கு அவர் சிறிது சிரமப்பட வேண்டியிருந்தது. பூ விற்றுக்கொண்டிருப்பவர்கள் எங்களை சுற்றி சத்தமாக இருந்தார்கள். ஆனால், சாதாரணமாக அவர்களுக்கு பதில் சொல்லும் சத்குரு, தன்னைச் சுற்றி நடக்கும் அவற்றையெல்லாம் கண்டுகொள்ளாமல் இருந்தார். சிறிது நேரம் கழித்து, நாங்கள் மெதுவாக மலையின் மீது ஏறி அந்த பிரமிக்கத்தக்க இடிபாடுகளை நோக்கி நடந்தோம். சோக உணர்வு அங்கே இன்னும் அதிகமாக இருந்தது.

லிங்கம் பெரியதாகவும் கிட்டத்தட்ட நமது தியானலிங்கத்தின் அதே அளவு மற்றும் விகிதத்திலும் இருந்தது. அது பழுப்பு நிறக் கல்லால் உருவாக்கப்பட்டிருந்தது, மேலும் ஒரு சதுர ஆவுடையார் மீது அது அமர்ந்திருந்தது. உடைபட்டிருந்த லிங்கம் சிமெண்ட்டால் ஒட்டப்பட்டு இருந்தது. ஆனாலும், அது நல்ல நிலையில் இருந்தது. அதன் கட்டமைப்பு முழுமையடையாமல், சீரழிந்த நிலையில், மீட்டெடுக்கப்பட்ட தருணத்தில் இருந்தது.

நான் கண்களைத் திறந்த அந்த நொடியில், சத்குருவைப் பார்த்தேன், எல்லையில்லா இருப்பைக் கண்டேன, மகத்தானதொரு இருப்பு, அதற்கு பயபக்தியோடும் நன்றியோடும் தலைவணங்குவது மட்டும் தான் என்னால் செய்ய முடிந்தது. அந்த சக்திவாய்ந்த சூழ்நிலையில் அவரைப் பார்த்ததும் எனக்குள் திடீரென்று ஒரு பயம் ஏற்பட்டது. அவருடைய வார்த்தைகளை கவனியாமலும் செவிசாய்க்காமலும் இருந்த எல்லா நேரங்களும், நான் அவரை லேசாக எடுத்துக் கொண்ட தருணங்களும் என் நினைவில் வெள்ளமாக எழுந்தன. என்னை அலைக்கழிக்கும் அந்த உணர்வுகளில் இருந்து விடுபட விரும்பி, சிறிது நேரம் தனிமையில் இருக்கவும் விரும்பி, அந்த கட்டமைப்பைச் சுற்றி நடந்தேன்.

நான்கு மிகப்பெரிய தூண்கள் லிங்கத்தின் மேல் ஒரு குவிமாடத்தைத் தாங்கின. அதைச் சுற்றி, பன்னிரண்டு தூண்கள் குவிமாடத்தைச் சுற்றி ஒரு சதுர கூரையைத் தாங்கின. அந்த தூண்களில் சிற்பங்கள் இருந்தன. சுவாரஸ்யமாக, அவர்கள் அனைவரும் வீராசனத்தில் அமர்ந்திருந்த பெண்களாக இருந்தனர், நமது தியானலிங்கத்திற்கான சில செயல்முறைகளின் போது நாங்கள் தியானத்தில் அமரும் ஆசனமாகும் அது.

சுமார் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, போஜ்பூரில் ஒரு தியானலிங்கத்தை உருவாக்கும் கனவும் அதன் வழிமுறைகளையும் மிகவும் சக்திவாய்ந்த ஒரு யோகி கொண்டிருந்தார். ஆரம்பத்தில், அவர் ஒரு மன்னரின் முழு ஆதரவைப் பெற்றிருந்ததாகத் தோன்றுகிறது. தேவையான புரிதல் உள்ளவர்களும் அவரைச் சுற்றி இருந்திருக்கிறார்கள். அவர்களின் உயிரைப் பணயம் வைத்து, மிகவும் அறிவியல் பூர்வமாக, லிங்கப் பிரதிஷ்டைக்கான செயல்முறை அந்த பெருமானின் முன்னிலையில் நடந்தது.

ஒரு கட்டத்தில், படையெடுப்பினாலோ அல்லது சமூகத்தில் ஏற்பட்ட கொந்தளிப்பு காரணமாகவோ ஏற்பட்ட வன்முறையில், யோகியின் இடது கால் துண்டிக்கப்பட்டது. சேதமடைந்த 'ஈடாவுடன்' மேலும் தொடர முடியாமல், லிங்கத்துடன் ஒன்றிணையும் இறுதி முடிவை யோகி எடுத்தார். துரதிருஷ்டவசமாக, ஆற்றலைப் பூட்டி வைக்கும் இறுதிக் கட்டத்தை சரியான முறையில் நிறைவேற்ற முடியவில்லை, அது லிங்கத்தின் விரிசலுக்கு வழிவகுத்தது. மகத்தான முயற்சி ஒருபோதும் நிறைவடையவில்லை, மேலும் சமூகம் தங்களுக்கு புரியாத விஷயங்களை ஏற்றுக்கொள்ளாமல் போனால் என்ன ஆகும் என்பதற்கும், தன்னைத் தேடும் மக்களுக்கு சிவன் வைக்கும் சோதனைகளுக்கும் மற்றொரு எடுத்துக்காட்டாக அந்த முயற்சி இருக்கிறது.

நாங்கள் கீழே இறங்கி ஆற்றை நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தபோது, அங்கே ஒருவர் சாரங்கி வாசித்து பாடிக்கொண்டிருந்தார். அவர் எங்களுக்காக சிறிது நேரம் வாசித்து, தன்னுடைய கிராமிய குரலில் உச்ச சுருதியில் பாடி, தனது சொந்த இசைக்கு தானே நடனமாடினார். சிவனையும் நம் குருவையும் போற்றிப் பாடினார். புறப்படும் நேரம் வந்ததும், அந்த இசைக்கலைஞர் சத்குருவின் காலில் விழுந்து வணங்கி, “உனக்காகப் பாடியதால் என் துக்கங்களிலிருந்து விடுபட்டேன்” என்றார். சத்குருவில் சிவனையே அவர் கண்டார். இறுதியாக நாங்கள் புறப்படும்போது, அனைவரும் சத்குருவையும் கம்பீரமான அவரது அழகையும் கண்டு வணங்கினர். அந்த இடத்தில் இருந்த சக்தி சத்குருவை தடுத்து நிறுத்த முயல்கின்றது என்று எங்களுக்குத் தோன்றியது. கடந்த காலத்தின் துயரமான பிடியில் இருந்து எங்களை வெளியே கொண்டுவர அந்த சாரங்கி இசைக்கலைஞரின் இசையும் மற்றும் படகு சவாரியும் உதவியது.

மாலை தாமதமாக நாங்கள் போபால் திரும்பினோம். சிறிய சிற்றுண்டிக்குப் பிறகு, நாங்கள் நகரத்திற்குள் ஒரு வாகனத்தில் சென்றோம். இறுதியாக காய்கறி சந்தை வழியாக நடந்தோம். அப்போது வானம் சிறிதாக தூறியது. எங்களுடைய அனைத்து தடைகளையும் விட்டுவிட்டு அந்த மழையில் நனைந்தோம். நம் குரு ஒரு குழந்தையின் அப்பாவித்தனத்துடனும் ஆர்வத்துடனும் சந்தையைச் சுற்றி வருவதைப் பார்ப்பது மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. உருளைக்கிழங்கு அனைத்தும் அவரது சொந்த ஊரான சிக்கபள்ளாப்பூரில் இருந்து வந்தவை என்று அவர் எங்களிடம் விளக்கினார். எங்களுக்கு அது மறக்கவே முடியாத ஒரு அனுபவம்.

மறுநாள் காலையில் போபாலில் இருந்து நாங்கள் புறப்பட இருந்தோம். ஆனால் எங்கள் விமானம் 5 மணி நேரத்திற்கும் மேலாக தாமதமானது. நாங்கள் மறுபடியும் ஊருக்குள் சென்று, நகரின் நடுவே இருந்த 'படா தலாப்' என்ற பெரிய ஏரியில் படகு சவாரி செய்தோம். படகோட்டியிடம் அருகில் இருந்த சிறிய தீவிற்கு அழைத்துச் செல்லும்படி கேட்டோம். அங்கு இறங்கி நடந்தோம். அந்த சிறிய தீவில் காணப்படும் வேர்களையும் தாவரங்களையும் மட்டுமே சாப்பிட்டு நீண்ட காலமாக அங்கு வாழ்ந்து வந்த துறவி ஷா அலி ஷா பாபா என்பவரின் சமாதியைக் கண்டோம். அனைத்து மதத்தினரும் அங்கு வந்து அஞ்சலி செலுத்துவதாக அறிந்தோம்.

படகு சவாரி மற்றும் குளிர்ந்த காலைத் தென்றல், அதைப்போலவே படகில் நாங்கள் செய்த தியானம் எங்கள் உற்சாகத்தை மேம்படுத்தியது. அந்த பயணத்துக்கு முன்பு வரை, போபால் பயங்கரமான விஷவாயு அவலத்தின் தோற்றத்தைதான் எப்போதும் கொடுத்திருந்தது. ஆனால் இப்போது போபால் என் இதயத்தில் ஆழ்ந்த பக்தியையும் வேதனையையும் கொண்டுவருகிறது.

- பாரதி தேவி