உங்களது கர்மவினை எங்கே தொடங்கியது?

கேள்வியாளர்: நமஸ்காரம், சத்குரு. என்னுடைய எல்லா கர்மவினைகளையும், கற்கள் நிரம்பிய ஒரு பை என்று நான் கருதினால், அது காலியாக இருந்தபோது, முதல் கல்லை அந்தப் பைக்குள் போட்டது யார்?

சத்குரு: ஓ, அத்தனை கற்களை நீங்கள் சுமக்கிறீர்களா? கற்களின் பை போல உங்களது கர்மவினை உணரப்பட்டால், என்னை மன்னியுங்கள். நீங்கள் பூக்களின் பையைச் சுமந்துகொண்டு, நறுமணத்தை அனுபவிக்க முடியும், ஆனால் கற்கள் உபயோகமானவை – பல விஷயங்களை நீங்கள் கட்டமைக்க முடியும். அடையாளப்பூர்வமாக பேசுகையில், எதைக் கட்டமைப்பது என்று உங்களுக்குத் தெரியவில்லை என்றால், குறைந்தபட்சம் உங்கள் கர்மவினைக் கற்களை நீங்கள் யார்மீதாவது வீசமுடியும்.

முதல் நாளிலிருந்து, நீங்கள்தான் பொறுப்பு என்று நான் கூறிவந்துள்ளேன். ஆனால், யார் முதல் கல்லைப் போட்டது என்று நீங்கள் என்னைக் கேட்கிறீர்கள். “எது முதலில் வந்தது, கோழியா அல்லது முட்டையா?” என்று கேட்பதை மிகவும் காரணஅறிவுரீதியான கேள்வி என்று பலபேர் நினைப்பதற்கு ஒப்பானது இது. சங்கரன்பிள்ளை என்ன செய்தார் என்று நான் உங்களிடம் கூறியிருக்கிறேனா?

ஒருமுறை இது நிகழ்ந்தது: சங்கரன்பிள்ளையும், அவரது கல்லூரி நண்பர்களும் ஒரு பார்ட்டிக்காக உணவகத்துக்குச் சென்றனர். இளைஞர்கள் மது அருந்தத் தொடங்கியதும், அவர்கள் நீளமான கதைகளையும், தாங்கள் ஒருபோதும் செய்திராத எல்லா பிரமாதமான விஷயங்களையும் அவர்கள் செய்ததாக கூறத் தொடங்குகின்றனர். மேலும் ஒவ்வொரு கூடுதல் கோப்பை மதுவுடனும், கதைகள் நீண்டுகொண்டே செல்கின்றன. ஒரு மனிதன் போதுமான வல்லமை இல்லாத காரணத்தால், ஒரு சூப்பர்மேனாக இருப்பதற்கு முயற்சி செய்வதாக தன்னை வெளிக்காட்டிக்கொள்கிறான். நீங்கள் போதிய வல்லமையாளனாக இருந்தால், நீங்கள் மிகவும் சாதாரணமாக இருந்துகொண்டு, அற்புதமாக இருக்கமுடியும்.

ஆரம்பத்தில் எங்களது வகுப்பு கையேட்டு பிரசுரத்தில், “சாதாரணத்திலிருந்து அசாதாரணத்துக்கு” என்று கூறுவது வழக்கமாக இருந்தது. அப்போது மக்கள் என்னிடத்தில், “சத்குரு, நான் எப்படி அசாதாரணமாக மாறுவது? நான் ஏதாவது முன்னேற்றம் காண்பேனா?” என்று கேட்பது வழக்கம். அது அப்படி அல்ல, நீங்கள் அ – சாதாரணமாவீர்கள், மற்றவர்களைவிட மேலதிகம் சாதாரணமாக; வெறுமனே ஒரு உயிர் உருவாக்கப்பட்டதைப்போல. நான் தனிச்சிறப்பு என்று கூறவில்லை – நான் அசாதாரணம் என்று கூறினேன்.

முதல் கூழாங்கல்லை யார் போட்டது? உங்கள் பெற்றோர் மீது நாம் அந்தக் குற்றத்தை சுமத்தமுடியும், ஏனென்றால் உங்கள் வாழ்வுக்கு அவர்கள் பங்களிப்பு செய்தனர். ஆனால் அவர்கள் ஒரு உடலையும், சிறிது ஞாபகப்பதிவையும் மட்டுமே வழங்கினர். அதிலிருந்து நீங்கள் என்ன உருவாக்குகிறீர்கள் என்பது முழுக்க முழுக்க உங்கள் பொறுப்பு. உங்கள் தாய் அல்லது தந்தை உங்களை தவறாக நடத்தியிருந்தால், அவர்கள் எதை சிறப்பானது என்று அறிந்திருந்தனரோ, அதன் அடிப்படையில் அவர்கள் அவ்வாறு செய்தனர். சிறப்பானது என்று நீங்கள் அறிந்திருப்பது என்னவோ, அதன் அடிப்படையில் இப்போது நீங்கள் செயல்படுகிறீர்கள். நீங்கள் அறிந்திருப்பது ஒரு வித்தியாசமான சாத்தியமாக வளரவேண்டும்; அப்போதுதான் நீங்கள் மேம்பாடு அடைவீர்கள். இப்போது உங்கள் தந்தையை மாற்றுவதற்கு காலதாமதம் ஆகிவிட்டது. உங்கள் தந்தையைப் பற்றி நீங்கள் அவ்வளவு அதிகமாக அறிந்திருந்து, அவரிடத்தில் என்ன தவறு இருந்தது என்றும் அறிந்தால், நீங்கள் அதைக் கடந்து இருக்கவேண்டும்.