குழப்பத்தில் உங்களுக்குள் அமைதி காத்தல்: கோபத்தை வெல்வது குறித்து சத்குரு

லெவிஸ் ஹாவ்ஸ்: நீங்கள் கடைசியாக கோபம் அல்லது மனக்கசப்பை உணர்ந்து, அதை வெளிப்படுத்தியது எப்போது?

சத்குரு: இப்போதுதான் உங்கள் மீது கோபப்படுவதைப்பற்றி எண்ணிக்கொண்டிருந்தேன். (இருவரும் சிரிக்கின்றனர்)

லெவிஸ் ஹாவ்ஸ்: மிகவும் சரி, கோபப்படுங்கள்.  நான் அதனை விரும்புகிறேன்.

சத்குரு: இதில் என்ன ஒரு விஷயம் என்றால், யாரோ ஒருவர் என்னை மகிழ்ச்சிப்படுத்தவோ, மகிழ்ச்சியில்லாமல் செய்யவோ, கோபப்படுத்தவோ அல்லது துன்புறுத்தவோ முடியும் என்ற உரிமையை நான் யாருக்கும் கொடுத்ததில்லை. இந்த விஷயங்களிலெல்லாம் எனக்குத் திறனில்லை என்பதல்ல இது – எனக்கு வேண்டுமென்றால், அந்த எல்லாமாகவும் என்னால் இருக்கமுடியும் – ஆனால் அந்த உரிமையை நான் எவருக்கும் கொடுத்திருக்கவில்லை. யாரும், எதையும் எனக்கு செய்து, என்னைக் கோபப்படுத்த முடியாது.  

லெவிஸ் ஹாவ்ஸ்: நீங்கள் இளமையில் இருந்தபோது அந்த அனுபவம் உங்களுக்கு இருந்ததுண்டா அல்லது யாருக்காவது அந்த உரிமையைக் கொடுத்ததுண்டா? நீங்கள் மாற்றமடைந்த ஒரு குறிப்பிட்ட கணத்தில் அதைக் கற்றுக்கொண்டீர்களா?

சத்குரு: எனது 11 அல்லது 12 வயதிலிருந்து 24 வயது வரையில்,  எப்போதும் ஏறக்குறை 24 மணி நேரமும் நான் கோபமாகவே இருந்தேன், ஏனென்றால் நீதி, அநீதியாக நான் உணர்ந்த விஷயங்களைப்பற்றியும், அநீதியைத் தடுப்பதுபற்றியும் சிந்தித்துக்கொண்டே இருந்தேன். நீங்கள் நீதி மற்றும் அநீதிகளைப் பார்க்கத்தொடங்கிவிட்டால், பிறகு சிறிய விஷயங்களில்கூட, உலகத்தில் எல்லாமே அநீதியாகத் தோன்றுகிறது. அநீதியான எதுவும் என்னைக் கோபப்படுத்தியது. நான் பார்த்த எல்லா இடங்களிலும் – வீடு, பள்ளி, வீதி, சமூகம், தேசம், மற்றும் உலகம் என்ற எங்கெங்கும் – அவ்வளவு அ நீதியாக இருந்தது; அதனால் நான் எப்போதும் கோபமாக இருந்தேன்.

லெவிஸ் ஹாவ்ஸ்: நிச்சயமாக. பல விஷயங்கள் குறித்தும், பல விதமான அநீதிகள் குறித்தும் கோபம் கொள்ளும் பலரை நான் அமெரிக்காவிலும், உலகமெங்கிலும் பார்த்துள்ளேன். அப்படியாயின், நீங்கள் எப்போது அதிலிருந்து மாறினீர்கள்? இந்தக் கோபம் பலன் தருவதில்லை என்று எப்போது உணர்ந்தீர்கள்?

சத்குரு: இது எனக்கு மட்டுமல்ல – இது யாருக்கும் பலன் தருவதில்லை.

லெவிஸ் ஹாவ்ஸ்: அது உண்மைதான். ஆனால் அதை எப்போது உணர்ந்தீர்கள்?

சத்குரு: கோபத்தை மக்கள், “அறச்சீற்றம்” என்று அழைத்து அது ஏதோ ஒருவிதமான நற்குணம் என்று எண்ணுகின்றனர். அவர்களை செயலில் தூண்டுவதற்கு ஏதோ மோசமான விஷயம் ஒன்று தேவைப்படுகிறது. அவர்களை செயல்படச் செய்வதற்கு, அவர்களது இதயங்களில் போதுமான அன்பு இல்லை. கோபத்திலிருந்து வெளிக்கிளம்பும் செயலின் தன்மை சில நேரங்களில் விளைவுகளை ஏற்படுத்துகிறது. ஆனால் அனைவருக்கும் நியாயமான விளைவுகள் ஏற்படுவதை நாம் விரும்பினால், அனைத்தும் சரியாக இருக்கும்போது நாம் செயல்படவேண்டும். ஆனால் விஷயங்கள் சௌகரியமாக இருக்குபோது, மக்கள் செயலற்று இருப்பதையே விரும்புகின்றனர். கோபத்துடன் உங்களை நீங்கள் செயல்பாட்டுக்குள் இயக்கும்போது, அதை நீண்ட காலம் உங்களால் தக்கவைத்திருக்க முடியாது.

அதனை நீண்ட காலத்திற்கு நீங்கள் தக்கவைத்தால், நீங்கள் உங்களையே அழித்துக்கொள்வதுடன், உங்களைச் சுற்றியுள்ள அனைத்தையும் அழித்துவிடுவீர்கள். நீங்கள் எப்போதாவது கோபமடைந்தால், நீங்கள் வல்லமை பெற்றதாக உணர்ந்து, அரிதாக, சரியான விஷயங்களைச் செய்வதாகத் தோன்றும். அந்த சரியான விஷயங்களை நீங்கள் உங்களது வாழ்க்கை முழுவதும் செய்துகொண்டிருக்கவேண்டும். அப்போது, உங்கள் வாழ்க்கை முடிவதற்குள், அனைத்துமே மாற்றமடையாமல் இருக்கலாம், ஆனால் நீங்கள் ஒரு வித்தியாசத்தை ஏற்படுத்தியிருப்பீர்கள்.

நீங்களும், நானும் இருத்தலுக்கு வருவதற்கு முன்பே, எண்ணிலடங்காத அளவிடற்கரிய படைப்பு ஏற்கெனவே நிகழ்ந்திருந்தது. அவை அனைத்தும் எப்படி இருத்தலுக்கு வந்தன? அவ்வளவு சிக்கலான, அற்புதமான விஷயம் – யார் அதைப் படைத்தது? ஒரு பெரிய ஆண்மகன் அதைச் செய்திருக்கவேண்டும் என்பது எளிமையான, சிறுபிள்ளையின் புரிதலைப் போன்று இருக்கக்கூடும். அவரை இங்கு உங்களால் பார்க்கமுடியாத காரணத்தால், அவர் “அங்கே மேலே” இருக்கவேண்டும் என்று மக்கள் எப்போதும் முடிவுக்கு வருகின்றனர். இப்போது, அது ஏன் ஒரு பெண்ணாக இருக்கக்கூடாது என்று சில விவாதத்துடன் பட்டிமன்றம் இடம்பெறுவதற்கு அனுமதிக்கப்படுகிறது. இந்தியாவில், நாம் இந்தப் பிரச்சனைகளைத் தீர்த்துவைத்துள்ளோம். நமக்கு ஆண் கடவுள்கள், பெண் கடவுள்கள், பாம்பு கடவுள்கள், பசு கடவுள்கள், யானை கடவுள்கள், மற்றும் மனதில் எழக்கூடிய எந்த வடிவத்திலும் கடவுள்களும் உண்டு. எதிர்காலத்தில் யார், என்ன உரிமை கோருவார்கள் என்பது நமக்குத் தெரியாது – ஆகவே எல்லாமே கடவுள்தான் என்று நாம் கூறினோம்.