சுவாமி ஏகபாதா அவர்களின் அனுபவ பகிர்வு‍

ஈஷாவுக்கு முன்‍

ஒரு பருவ வயது இளைஞனாக, என்னை சுற்றி உள்ளவர்களை கவனித்தபோது, பள்ளிக்கு செல்வது, பிறகு கல்லூரி, பின் வேலையில் சேர்வது, திருமணம் செய்து கொள்வது, குழந்தைகள் என எல்லோருடைய வாழ்க்கையும் முன்னரே நிர்ணயிக்கப்பட்டு நடப்பது போல எனக்கு தோன்றியது. இது என்னை திரும்பத் திரும்ப பாதித்தது. எனக்குள் நானே வியந்தேன், "வாழ்க்கையில் இதை தவிர வேறு ஒன்றும் இல்லையா? என்ன அது? நான் எப்படி தெரிந்துகொள்வது?"

19-வது வயதில் பல புத்தகங்களை வாசித்தேன், பிறகு நோய் தீர்க்கும் முறைகளை (ஹீலிங்) கற்றேன். எனக்குள் ஒரு இனிமையான நிலையை உணர்வதற்காக பல விஷயங்களை முயற்சி செய்தேன். ஒரு சைவ உணவுப் பிரியராகவும் மாறினேன். கடவுளைப் பற்றி என்றுமே கண்டறிய முடியாது என்னும் கொள்கையுடன் இருந்தேன். சிறிதளவில் ஒரு தத்துவ ஞானியாகவும் இருந்தேன். மிகுந்த தேடலுக்குப் பிறகு, எனக்கு ஒரு அனுபவம் நடந்தது: அதுவரைக்கும் உணராத ஒரு இனிமையான நிலையில் இருந்தேன்.

ஜூன் 1998ல் இது நடந்தது. எனது நண்பர்களுடன் சேர்ந்து ஒரு [MM1] மலை உச்சிக்கு மேலே இருக்கும் ஹரிஸா (Harissa) என்ற இடத்துக்கு சென்றோம். அங்கே புகழ் வாய்ந்த மத முக்கியத்துவம் நிறைந்த ஒரு சிலை இருந்தது. அது ஒரு புனித யாத்திரைக்கான இடமாகவும் இருந்தது. நாங்கள் அதற்காக அங்கே செல்லவில்லை - கீழே பெய்ரூட் (Beirut) என்ற இடத்தின் சிறந்த ஒரு காட்சி அங்கிருந்து காண கிடைக்கும் என்பதால் அங்கே போனோம். அங்கு மக்கள் மேலே செல்ல உதவும் சுருள்வட்ட வடிவிலான ஒரு சரிவான பாதை இருந்தது. சிறந்த காட்சி கிடைப்பதற்காக, அந்த சரிவு பாதையில் எவ்வளவு தூரம் மேலே போக முடியுமோ, அந்த அளவுக்கு மேலே நாங்கள் சென்றோம். என் நினைவில் முதல் முறையாக, எந்தவொரு காரணமும் இல்லாமல் ஒரு உண்மையான ஆனந்தத்தை அந்த இடத்தில் எப்படியோ நான் உணர்ந்தேன். இது ஒரு "ஆன்மீக" அனுபவம் என்று நான் உறுதியாக நம்பினேன்.

நாள்பட, இந்த அனுபவம் என்னுள் அதிகரித்தது - என்னை சுற்றியுள்ள எல்லாவற்றுடனும் எனக்குள் ஒரு தொடர்பு ஏற்பட்டு, எந்த முயற்சியும் இல்லாமல் எல்லோரிடமும் ஒரு கருணை எனக்குள்ளே உண்டானது. என் சிறு வயது கேள்விக்கான விடை கிடைத்தது: ‘வாழ்க்கையில் இன்னும் அதிகமான ஏதோ ஒன்று உள்ளது’. ஆறு மாதத்திற்கு பிறகு, ஒரு நாள் காலையில் நான் கண்விழித்தபோது, இந்த அனுபவம் என்னை விட்டு சென்றதை நான் உணர்ந்தேன்.

நாக்கு வறண்டு தாகமுடன் இருக்கும் ஒரு மனிதனுக்கு, ஒரு கிணறு உள்ள இடத்திற்கான வழி கிடைத்தபின், இப்போது அதை கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை என்பது போன்ற ஒரு நிலைமையில் நான் இருந்தேன். மிகவும் நிலைகுலைந்து நம்பிக்கை இழந்து போனேன். மேலும் பல புத்தகங்களைப் படித்து, பல நவீன பயிலரங்குகளில் கலந்துகொண்டு, பல வழிமுறைகளை பின்பற்றினேன். நான் எதிர்கொண்ட எந்த ஒரு ஆன்மீக அனுபவத்துடனும் என்னை இணைத்துக் கொண்டேன். ஆனால் அனுபவங்கள் கிடைக்க கிடைக்க, அதைவிட இன்னும் ஆழமான, அர்த்தமுள்ள மற்றும் நிரந்தரமான ஒரு அனுபவத்திற்காக மேலும் வெறியுடன் தேடினேன்.

என் வாழ்வில் ஈஷா நுழைந்தது

ஈஷாவைப் பற்றி முதன்முதலாக என் அம்மாவிடம் இருந்து கேள்விப்பட்டேன். அந்த நேரத்தில் அவர் பல இன்னல்களை சந்தித்துக் கொண்டிருந்ததால், நண்பர்கள் சிபாரிசு செய்ததின் பேரில், அவர் உடனே ஈஷா யோகா வகுப்பிற்கும் பாவ-ஸ்பந்தனா நிகழ்ச்சிக்கும் பதிவு செய்தார். இது மற்றுமொரு பயிலரங்கமாக இருக்கும் என்று நான் கருதினேன். இது வேலை செய்யுமா என்று பார்க்க காத்திருந்தேன்.

அவர் பாவ-ஸ்பந்தனா நிகழ்ச்சி முடித்து வந்தவுடன் அவர் முகத்தை பார்த்த எனக்கு, அவரை அடையாளம் காண இயலவில்லை. ஒரு பெரிய சுமை அவர் வாழ்க்கையிலிருந்து இறக்கி வைக்கப்பட்டது போல அவருடைய முகம் மிகவும் பிரகாசமாகவும் தளர்வாகவும் தெரிந்தது. அவருக்கு என்ன அனுபவம் நடந்திருந்தாலும் அது வேலை செய்துள்ளது என்பதை நான் அறிந்துகொண்டேன்.

சத்குருவுடனான அடுத்த ஈஷா யோகா வகுப்பிற்கு நான் பதிவு செய்தேன். நிகழ்ச்சியின் போது, வகுப்பின் அத்தனை அம்சங்களும் என் தலைக்கு மேலே சென்றன. வகுப்பு முடிந்ததும் கதறி அழுதேன் - ஏனென்றால், எனக்கு எந்த அனுபவமும் நடக்கவில்லை அல்லது நான் எதிர்பார்த்த அனுபவம் எதுவும் எனக்கு நடக்கவில்லை. இருப்பினும், அந்த வகுப்பின் சூழல், இது ஏதோ ஒரு விதத்தில் வேறுபட்டிருந்தது என்பதை எனக்கு உணர்த்தியது. சத்குரு வித்தியாசமாக இருந்தார். இது மற்றுமொரு நவீனகால தந்திர வேலை அல்ல.  

அடுத்த முறை சத்குரு லெபனனுக்கு ஒரு வருடம் கழித்து வந்தார். இந்த முறை நிகழ்ச்சிக்கு நான் தன்னார்வத் தொண்டு செய்தேன். மலைமேல் எனக்கு நேர்ந்த அனுபவம் நடந்து அப்போது இரண்டு வருடங்கள் கழிந்து இருந்தன. என்னுடைய ஏக்கம் ஒரு வலி நிறைந்த உச்சத்தை எட்டியிருந்தது. நிகழ்ச்சியின் போது, ஒரு வகுப்பின் முடிவில் சத்குருவை கண்டு நான் பைத்தியக்காரத்தனமாக தேம்பித் தேம்பி அழுதேன். கூச்சமாக இருந்தபோதிலும், என்னுள் இருந்த ஏதோ ஒன்று சரணடைய விரும்பியது. அப்போதுதான் என் புரிதலுக்கும் அப்பாற்பட்டவர் சத்குரு என்பதை உணர்ந்தேன்.  

என்னுடைய பாவ-ஸ்பந்தனா நிகழ்ச்சியின்போது தன்னார்வத் தொண்டர்களின் சேவை என்னை மிகவும் ஈர்த்தது. நான் அறிந்திடாத ஒரு அன்பை, ஒரு ஆனந்தத்தை அவர்கள் உணர்ந்திருந்தார்கள் என்பதை அறிந்தேன். இல்லையென்றால், நாங்கள்தான் அவர்களுக்கு எல்லாம் என்ற நிலையில் எங்களை இப்படி கவனித்திருக்க மாட்டார்கள். சத்குரு "சிவ சம்போ" உச்சாடனம் செய்த விதம், என்னை தாண்டி இருக்கும் ஏதோ ஒன்றை அவர் அறிந்துள்ளார் என்பதை எனக்கு உணர்த்தியது. என்னுடைய ஏக்கத்திலும் ஆவலிலும் உருகி, மிகப்பெரிய மதிப்புடைய ஏதோ ஒன்றை கண்டறிந்ததினால் கண்ணீர் விட்டேன். அப்போதுதான் எல்லாவற்றையும் அழிப்பவராய் சிவாவைப் பற்றி முதல் முதலில் கேள்விப்படுகிறேன். வகுப்பின் ஒரு குறிப்பிட்ட செயல்முறையில் முழுவதுமாக ஈடுபட தீர்மானித்தேன். என்னையே நான் முழுவதும் கொடுத்தேன். சில தருணங்களுக்கு என் உடலைப் பற்றிய உணர்வுகளை முழுவதும் இழந்தேன். மற்றுமொரு செயல்முறையில், தீவிரமான உணர்ச்சிகள் என் உடல் முழுதும் பெருக்கெடுத்து ஓடின. கட்டுப்படுத்த முடியாதபடி நடுங்கி அழுது கொண்டிருந்தேன். ஒவ்வொரு பங்கேற்பாளரையும் தெய்வீகத்தின் உருவமாக பார்த்தேன். எல்லோரையும் இயல்பாக வணங்கினேன்.