सद्गुरु

പണ്ടൊരിക്കൽ പരമ ദരിദ്രനായ ഒരു ഭിക്ഷക്കാരൻ ഉണ്ടായിരുന്നു, ജീവിതകാലം മുഴുവൻ അവന് ഒരേയൊരു കീറിയ വസ്ത്രം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. എന്നാൽ ജനങ്ങൾക്കിടയിൽ അയാൾ പ്രശസ്തനായിരുന്നു. പലരും പ്രശ്നങ്ങൾക്ക് പരിഹാരം തേടി അയാളെ സമീപിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു.

അതി ബുദ്ധിമാനാണെന്ന പേര് അയാൾ സമ്പാദിച്ചിരുന്നു. ഈ വിവരമറിഞ്ഞ രാജാവും അയാളെ സമീപിച്ച് ഉപദേശം തേടാൻ തുടങ്ങി. ഒരിക്കൽ രാജാവ് അയാളോട് പറഞ്ഞു,
"നിങ്ങൾ ഭിക്ഷക്കാരനായിരിക്കേണ്ടവനല്ല. നിങ്ങൾ എന്റെ മന്ത്രിയാകണം. ഭിക്ഷക്കാരൻ മറുപടി പറഞ്ഞു, "
അങ്ങ് താരാനുദ്ദേശിക്കുന്ന ഈ സ്ഥാനംകൊണ്ട് എനിക്ക് പ്രയോജനമൊന്നുമില്ല. എന്നാൽ ജനങ്ങൾക്ക് അതുകൊണ്ട് ഗുണമുണ്ടാകുമെങ്കിൽ ഞാൻ അത് സ്വീകരിക്കാം: പക്ഷെ ഒരു നിബന്ധനയുണ്ട് എനിക്ക് കൊട്ടാരത്തിൽ ഒരു മുറി തരണം. അതിൽ ആരും പ്രവേശിക്കുകയോ, പരിശോധിക്കുകയോ ചെയ്യരുത് - അങ്ങുൾപ്പടെ. ആരെങ്കിലും ഈ മുറിയിൽ പ്രവേശിക്കുകയോ, പരിശോധിക്കുകയോ ചെയ്‌താൽ ഞാൻ മന്ത്രി സ്ഥാനം വിട്ടു പോകും. രാജാവ് സമ്മതം മൂളി. ."ശരി. ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് ഒരു മുറി തരാം. അത് നിങ്ങൾക്കിഷ്ടമുള്ള പ്രകാരം സൂക്ഷിച്ചുകൊള്ളു. നിങ്ങളുടെ മുറി ഞാൻ എന്തിനു പരിശോധിക്കണം?"

പല വർഷങ്ങളോളം ഇത് തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. പ്രധാനമന്ത്രിയായ ഭിക്ഷക്കാരന് തന്റെ കീറിപ്പറിഞ്ഞ കോട്ടുമിട്ട് ഭിക്ഷയാചിക്കാൻ പോകാൻ പറ്റാതായി. അയാൾ മാന്യമായ വസ്ത്രങ്ങൾ ധരിച്ചു തുടങ്ങി. കാലം കടന്നു പോകെ അയാൾ എല്ലാവര്‍ക്കും ആദരണീയനായി; രാജാവും ജനങ്ങളും അയാളെ വളരെ അധികം സ്‌നേഹിക്കുകയും ചെയ്തു. അയാളുടെ ജനസമ്മിതിയും, ബുദ്ധിയും കണ്ട് മറ്റു മന്ത്രിമാർക്ക് അസൂയയായി. അവരിൽ ചിലർ ഒരു ഗൂഡാലോചന നടത്തി.

"ആ മുറിയിൽ എന്തോ രഹസ്യമുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാണ് അവിടെ ആരും പ്രവേശിക്കുവാൻ അയാൾ സമ്മതിക്കാത്തത്. അത് രാജാവിനും രാജ്യത്തിനും എതിരായ എന്തെങ്കിലും രഹസ്യമായിരിക്കണം. അല്ലെങ്കിൽ അയാൾ അതിനെ ഇത്ര മാത്രം എന്തിനു സംരക്ഷിക്കണം? ഈ വർത്തമാനം രാജാവിന്റെ ചെവിയിലുമെത്തി. രാജാവിനും ആകാംക്ഷയയായി.
അദ്ദേഹം മന്ത്രിയോട് പറഞ്ഞു, "ആ മുറിയിൽ എന്താണുള്ളതെന്നു എനിക്ക് കാണണം."
"അങ്ങ് നോക്കിക്കോളൂ. പക്ഷെ അങ്ങ് അതിനുള്ളിൽ കയറുന്ന നിമിഷം ഞാൻ ഇവിടം വിട്ടു പോകും. പിന്നെ ഞാൻ അങ്ങയുടെ മന്ത്രിയായിരിക്കുകയില്ല."

തന്റെ മന്ത്രിയുടെ ബുദ്ധിസാമർഥ്യം അറിയാവുന്ന രാജാവിന് അയാളെ നഷ്ടപ്പെടുന്നത് സ്വീകാര്യമായിരുന്നില്ല. അതിനാൽ അദ്ദേഹം തന്റെ ആഗ്രഹം നിയന്ത്രിച്ചു.
എന്നാൽ കാലം കടന്നു പോയികൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ രാജാവിനും ക്ഷമ കെട്ടു. ആളുകൾ പലേ കഥകളും അദ്ദേഹത്തോട് പറയുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു, "അങ്ങ് ഇവിടത്തെ രാജാവാണ്. അങ്ങയുടെ കൊട്ടാരത്തിലെ ഒരു കാര്യവും അങ്ങയിൽ നിന്നും ഒളിപ്പിക്കുവാൻ പാടില്ല."

അവസാനം ഒരു ദിവസം രാജാവ് ആവശ്യപ്പെട്ടു, "എനിക്ക് ആ മുറി കാണണം".

മന്ത്രി അനുവദിക്കുകയും രാജാവ് ആ മുറിയിൽ പ്രവേശിക്കുകയും ചെയ്തു. അതിനുള്ളിൽ യാതൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല; ഒഴിഞ്ഞ ഒരു മുറി. ഒരു കൊളുത്തിൽ അയാളുടെ പഴയ കീറിയ ഉടുപ്പ് തൂക്കി ഇട്ടിരുന്നു. ഇതെല്ലാം കണ്ടിട്ട് രാജാവ് ചോദിച്ചു," നിങ്ങൾ എന്തിനാണ് ഇത് ഇത്ര രഹസ്യമായി സൂക്ഷിച്ചത്? ഇവിടെ ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ."


ഇന്ത്യയിൽ ഭിക്ഷാടനം ആത്മീയ ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗമായിരുന്നു. അതിന്റെ ഒരു വശം ഭക്ഷണത്തെകുറിച്ചായിരുന്നു.

“പകൽ സമയത്ത് ഞാൻ ഒരു മന്ത്രിയാണ്. പക്ഷെ രാത്രിയിൽ ഞാൻ ആ ഉടുപ്പ് ധരിച്ച് നിലത്തു കിടന്നുറങ്ങും. അങ്ങിനെയായതു കൊണ്ട് എനിക്കൊരിക്കലും എന്റെ മന്ത്രിസ്ഥാനത്തെ പറ്റിയുള്ള ഗർവ് ഉണ്ടാകുകയില്ല. പക്ഷെ അങ്ങ് നിബന്ധന ലംഖിച്ചതുകൊണ്ട് ഞാൻ ഇനി ഈ ജോലിയിൽനിൽക്കുന്നില്ല." തന്റെ പഴയ ഉടുപ്പിട്ടുകൊണ്ട് അയാൾ ഇറങ്ങിപ്പോയി.

ഇന്ത്യയിൽ ഭിക്ഷാടനം ആത്മീയ ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗമായിരുന്നു. അതിന്റെ ഒരു വശം ഭക്ഷണത്തെകുറിച്ചായിരുന്നു. ഭക്ഷണം തിരഞ്ഞെടുക്കുവാൻ പറ്റില്ല. ഭിക്ഷയായി കിട്ടുന്ന ഭക്ഷണം എന്തുതന്നെയായാലും അത് കഴിക്കണം. ആത്മീയ പാതയിൽ ഉള്ള ഒരാൾ തങ്ങളുടെ വീട്ടു പടിക്കൽ വന്നു ഭിക്ഷ യാചിക്കുന്നത് വലിയ ഒരു ബഹുമതിയായിട്ടാണ് ജനങ്ങൾ കണ്ടിരുന്നത്. അതുപോലെ തന്നെ അവർക്കു ഭക്ഷണം നൽകുന്നതും ഒരു വലിയ അനുഗ്രഹമായിരുന്നു. ഈ പാരമ്പര്യം ഇന്ന് ദുരുപയോഗപെടുത്തികൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. യഥാർത്ഥത്തിൽ യാചകരല്ലാത്ത പലരും യോഗിയുടെ വസ്ത്രം ധരിച്ച് ധനം സമ്പാദിക്കാൻ നടക്കുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ യഥാർത്ഥ ആവശ്യത്തിനായി ആളുകൾ ഭിക്ഷ യാചിച്ചിരുന്നപ്പോൾ അതിനു ഒരു പ്രത്യേക അർത്ഥവും മാനവും ഉണ്ടായിരുന്നു.

നിങ്ങൾക്ക് മുൻപിൽ ആരെങ്കിലും ഭിക്ഷക്കായി കൈനീട്ടുമ്പോൾ, അയാൾ യഥാർത്ഥ ഭിക്ഷു അല്ല എന്ന് തോന്നിയാൽ നിങ്ങൾ ഭിക്ഷ നിഷേധിച്ച് പോകണം. യഥാർത്ഥത്തിൽ ആവശ്യമുള്ള ആളാണ് മുൻപിൽ നിൽക്കുന്നത് എന്ന് തോന്നിയാൽ മനുഷ്യത്വത്തോടെ പെരുമാറണം. നിങ്ങൾക്ക് സ്വയം വഴിയിൽ കാണുന്ന ഒരാളുടെ മുൻപിൽ കൈയ് നീട്ടാൻ എത്ര പ്രയാസമുണ്ടാകുമെന്നു ചിന്തിച്ചു നോക്കു. ആ വിഷമത്തിലൂടെയാണ് അയാൾ കടന്നു പോകുന്നത്. ഒരു ഭിക്ഷക്കാരൻ ഇത് ചെയ്യുന്നത് സ്വന്തം നിസ്സഹായത മൂലമാണ്. എന്നാൽ ഒരു സംന്യാസി തന്റെ ആത്മീയ വളർച്ചക്കുവേണ്ടി ബോധപൂർവം ചെയ്യുന്നതാണിത്; അഹം ഭാവം ഇല്ലാതാക്കുവാനാണ് ഇത് ചെയ്യുന്നത്.


ആത്മീയ സാധകൻ ഭിക്ഷ യാചിക്കുന്നത് 'ഞാൻ' എന്ന ചിന്ത ഉപേക്ഷിക്കുന്നതിനാണ്.

ഒരു യാചകന് അപ്രകാരമുള്ള വലിയ ഉദ്ദേശങ്ങളൊന്നുമില്ല. അയാൾക്ക് വയറു നിറക്കുവാനുള്ള ഒരു വഴിയാണത്; അയാൾക്ക് സ്വയം അത് നിറവേറ്റാൻ കഴിയാത്തതുകൊണ്ടാണ് ഇങ്ങിനെ ചെയ്യുന്നത്. അവശത എന്നാൽ അംഗഭംഗം വരുക എന്ന് മാത്രമല്ല അർഥം എന്ന് നിങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കണം. നിങ്ങളുടെ ജീവിത വീക്ഷണത്തിലും നിങ്ങൾക്ക് അംഗഭംഗം സംഭവിക്കാം. വാസ്തവത്തിൽ മനുഷ്യരെല്ലാവരും തന്നെ അവരുടെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്താഗതിയിൽ മാനസികമായും, വികാരപരമായും അംഗഭംഗം വന്നവരാണെന്നു തന്നെ പറയാം. അപ്രകാരം യാചകനും ചിന്തിക്കുന്നത് തന്റെ പ്രശ്നങ്ങളിൽ നിന്നും രക്ഷപെടാൻ ഉള്ള എളുപ്പമായ മാർഗ്ഗം ഭിക്ഷ യാചിക്കലാണ് എന്ന്. ആത്മീയ സാധകൻ ഭിക്ഷ യാചിക്കുന്നത് 'ഞാൻ' എന്ന ചിന്ത ഉപേക്ഷിക്കുന്നതിനാണ്. "എന്റെ ജീവിതത്തിനാവശ്യമുള്ള ധനവും, ഭക്ഷണവും,എന്റെ വീടും എല്ലാം ഞാൻ സമ്പാദിച്ചതാണ്" എന്ന വിചാരം നിങ്ങളുടെ അഹംഭാവത്തിന്റെ ഒരു വലിയ ഭാഗമാണ്.

ഒരു ദിവസം കുറച്ചു പുഷ്പങ്ങളും കൊണ്ട് ഒരു വിരുന്നുകാരൻ ഗൗതമ ബുദ്ധന്റെ അടുത്തു വന്നു. തന്റെ ഗുരുവിനെ കാണുവാൻ പോകുമ്പോൾ പൂക്കൾ കൊണ്ടുപോകുക എന്നത് നമ്മുടെ സംസ്കാരത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്. ഇയാൾ വന്നപ്പോൾ ഗൗതമൻ "അത് ഉപേക്ഷിക്കൂ" എന്ന് പറഞ്ഞു. അയാൾ ചുറ്റും നോക്കികൊണ്ട് ചിന്തിച്ചു "എന്താണ് കളയേണ്ടത്?"പൂക്കളായിരിക്കുമെന്നു സംശയിച്ചു "ഞാൻ ഇത് അങ്ങേക്കായി കൊണ്ടുവന്നതാണ്." അയാൾ പറഞ്ഞു. "അത് കളയൂ" എന്ന് ഗൗതമൻ വീണ്ടും പറഞ്ഞു. അയാൾ പൂക്കൾ നിലത്തിട്ടു. അയാളെ നോക്കികൊണ്ട് ഗൗതമൻ വീണ്ടും പറഞ്ഞു "അത് കളയൂ". അയാൾ പറഞ്ഞു, ഞാൻ പൂക്കൾ കളഞ്ഞുവല്ലോ. അവ അങ്ങേക്ക് സമ്മാനിക്കുവാൻ കൊണ്ട് വന്നതാണ്. പക്ഷെ അങ്ങ് കളയുവാൻ പറഞ്ഞതുകൊണ്ട് ഞാൻ അത് കളഞ്ഞു. ഇനി എന്താണ് കളയേണ്ടത്?" ഗൗതമൻ പറഞ്ഞു, "അതല്ല ഞാന്‍ പറഞ്ഞത്. പൂക്കൾ അല്ല പ്രശ്നമാകുന്നത്. അവയെ നിങ്ങൾ എനിക്കായി പറിച്ചതാണ്, നന്നായി. അവ ഞാൻ സ്വീകരിക്കാം. പക്ഷെ നിങ്ങൾ ആദ്യം നിങ്ങളെ തന്നെ ഉപേക്ഷിക്കു."


ഭിക്ഷാടനം സ്വയം ഉപേക്ഷിക്കുവാനുള്ള ഒരു ഉപാധിയായിട്ടാണ് കണ്ടിരുന്നത്. എന്തെന്നാൽ ജീവസംധാരണം നടത്തുമ്പോൾ നിങ്ങൾ നിങ്ങളെ തന്നെ സമ്പാദിക്കുകയാണ്. എന്നാൽ ഒരാളുടെ മുൻപിൽ കൈയ് നീട്ടുമ്പോൾ നിങ്ങൾ സ്വയം ഇല്ലാതാവുകയാണ്.

ഭിക്ഷാടനം സ്വയം ഉപേക്ഷിക്കുവാനുള്ള ഒരു ഉപാധിയായിട്ടാണ് കണ്ടിരുന്നത്. എന്തെന്നാൽ ജീവസംധാരണം നടത്തുമ്പോൾ നിങ്ങൾ നിങ്ങളെ തന്നെ സമ്പാദിക്കുകയാണ്. എന്നാൽ ഒരാളുടെ മുൻപിൽ കൈയ് നീട്ടുമ്പോൾ നിങ്ങൾ സ്വയം ഇല്ലാതാവുകയാണ്. നിങ്ങൾക്ക് ജീവിതമാർഗ്ഗം തേടുന്നതിനുള്ള കഴിവ് ഉണ്ടെന്നറിഞ്ഞു കൊണ്ട്, ഒരു രാജ്യം ഭരിക്കുന്നതിനുള്ള കഴിവ് ഉണ്ടെന്നറിഞ്ഞുകൊണ്ട്, നിങ്ങൾ ഭിക്ഷ യാചിക്കുവാൻ നിശ്ചയിക്കുന്നു. ഒരു മനുഷ്യനിൽ അത് വലിയ ഒരു മാറ്റമാണ് ഉണ്ടാക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ട് നമ്മുടെ പാരമ്പര്യമനുസരിച്ച് വർഷത്തിൽ ഒരിക്കലെങ്കിലും നമ്മൾ ഭക്ഷണം യാചിക്കണം. അവനവനിലുള്ള അമിതമായ അഭിമാനം അതുവഴി കുറക്കണം. ആളുകൾ ഭക്ഷണം തന്നേക്കാം, അല്ലെങ്കിൽ ആട്ടി ഓടിച്ചേക്കാം. അത് പ്രശ്നമല്ല. പക്ഷെ ഒരു യാചകനാകുന്നത് ഒരു ചെറിയ കാര്യമല്ല.