जेव्हा आपण शिव म्हणतो, जर तुम्ही त्याच्या जीवनाकडे पाहिलं, एखाद्या माणसाला जे काही आयुष्यात भोगावं लागतं ते सगळं त्यानं भोगलं. एकाच वेळी तो अनेक रुपात वावरला. तो सर्वांत सुंदर आहे, तो सर्वांत कुरुपही आहे, तो एक वैरागी आहे, तो एक कुटुंबवत्सल गृहस्थही आहे. तो अतिशय शिस्तप्रिय आहे, आणि तो एक बेधुंद मद्यपीही आहे. तो एक नर्तक आहे, तो अगदी निश्चल योगीही आहे. देव त्याची पूजा करतात. दानव त्याला पूजतात. या जगातले सर्व प्रकारचे जीव त्याची पूजा करतात.
जेव्हा आपण शिव म्हणतो, अनेकदा आपण त्याला स्वयंभू अस संबोधतो. कारण त्याच्या निर्मितीचा कुठला असा ठराविक क्षण नाहीये. कुठलाही ठराविक स्रोत नाहीये. तो स्वतःच निर्माण झालेला आहे. म्हणूनच शिव या शब्दाचा अर्थच “जे नाहीये ते”. जे नाहीये, ते कुठल्या ठराविक वेळेला घडत नाही. कुठल्या ठराविक मार्गानं घडत नाही.
