प्रत्येक मानवी अनुभवाचा रासायनिक आधार असतो. लोकं त्यांच्या आतली रसायनं बदलून त्यापासून आनंदी अनुभव प्राप्तीसाठी ड्रग्स, दारू किंवा असंच काहीतरी घेत असतात.

कृष्णकथा बर्‍याच आहेत, त्यात प्रत्येकाची स्वतःची अशी आवडती एक कथा असते. येथे काही लोकप्रिय गोष्टींबरोबर सद्गुरूंनी काही कमी ज्ञात असलेल्या कथाही सांगितल्या आहेत

सद्गुरू पवित्र स्थळांभोवती घड्याळाच्या काट्याच्या दिशेने फिरण्याची प्रथा: प्रदक्षिणेमागील विज्ञानाचे स्पष्टीकरण करतात.

सद्गुरु स्पष्ट करतात की महाभारताची कथा आणि पात्रं हि काही परीक्षण करण्यासाठी नाहीत. जर आपण फक्त कथा जगली तरच ती आपल्यासाठी एक अध्यात्मिक प्रक्रिया बनेल.

महाभारत कार्यक्रम समीप येऊन ठेपलेला आहे, सद्गुरु या सनातन गाथेचे गुपित उलगडून सांगण्यासाठी केवळ आठ दिवस शिल्लक राहिले आहेत. महाभारत हे कला, संस्कृती आणि सौंदर्याचा खरोखरच एक महास्फोट आहे – जीवनाच्या उत्कर्षाचा एक सखोल उत्सव. कार्यक्रमाची प्रस्तावना म्हणून, सद्गुरू महाभारतातील एक घटना सांगतात, ज्यामुळे अखेरीस त्या पौराणिक युद्धाचा निकाल स्पष्ट झाला.

सद्गुरू म्हणतात, “जीवन कल्याणासाठी माणसं जे जे काही इच्छीतात ते ते सर्व त्यांना प्राप्त होऊ शकतं जर देवी भैरवीची कृपा त्यांनी प्राप्त केली तर.” मग साहजिकच आपल्यासमोर असा प्रश्न उभा राहतो: देवी हे कसे घडवून आणते? आपल्या सर्व सखोल कळकळीच्या इच्छा आणि आकांक्षा तिला माहिती असतात का? देवीच्या कृपेने आपल्या आयुष्यात गोष्टी कशा प्रकट होतात हे सद्गुरू स्पष्ट करतात.

सद्गुरू “गोपाळा” या जपाच्या अर्थाकडे आपले लक्ष वेधून घेत आहेत आणि कृष्णाच्या विविध पैलूंकडे – त्याचे सौन्दर्य, त्याची निर्भयता, आणि त्याने जीवनाच्या उत्साहाशी एकरूप होऊन कसे हसत खेळत जगायला शिकवले याचे सुंदर वर्णन करत आहेत.

ह्या लेखात सद्गुरू समजावून सांगतात, की योग मार्गावर, देव म्हणजे जीवनाचा स्त्रोत म्हणून पाहिले जात नाही, तर जीवन बहरण्याचे एक अद्वितीय तंत्रज्ञान म्हणून पाहिले जाते.

सद्गुरु मानवी बुद्धिचे स्वरूप आणि चाणाक्षपणाची लक्षणे यावर एक दृष्टिक्षेप घालत, जीवनात दोघांचे महत्व आणि प्रासंगिकता काय याचे सुंदर स्पष्टीकरण देत आहेत.

ब्रम्हचर्य हा नेहेमीच भारतीय आध्यात्मिक प्रक्रियेचा एक अभिन्न भाग बनून राहिलेला आहे. ब्रह्मचर्य म्हणजे काय, आणि ब्रम्हचारी कोणाला म्हणावे यावर सद्गुगुरु बोलत आहेत.