മതിയായ ശ്രദ്ധയോടെ നിങ്ങൾ നോക്കുകയാണെങ്കിൽ, ജീവിത പ്രക്രിയ തന്നെ, നിങ്ങളുടെ ജീവന്റെ എല്ലാ പ്രവർത്തികളും ഒരുതരത്തിലുള്ള അന്വേഷണമാണെന്നും ഒരു തരത്തിൽ എല്ലാറ്റിനെയും ഉൾക്കൊള്ളാനുള്ള, പരിണമിച്ചു പാരമ്യത്തിലേക്ക് വളരാനുള്ള, ത്വരയാണെന്നതും കാണാൻ  സാധിക്കും. നിങ്ങൾക്കുള്ളിലെ ഏറ്റവുമടിസ്ഥാന ആവേശമെന്താണെന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചാൽ, എന്തിനെയെങ്കി ലും അല്ലെങ്കിൽ  ആരെയെങ്കിലും നിങ്ങളിലേക്ക് ഉൾപ്പെടുത്താനുള്ള വ്യഗ്രതയാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാം. അടിസ്ഥാനപരമായി നിങ്ങളുടെതായ അസ്ഥിത്വത്തെ വികസിപ്പിക്കാൻ നിങ്ങളാഗ്രഹിക്കുന്നു, മാത്രമല്ല ഒരു അളവിലുള്ള വികാസത്തിലൊന്നും ഒതുങ്ങാൻ നിങ്ങൾ തയ്യാറല്ല. പരിധികളില്ലാത്ത വികാസം കാംക്ഷിക്കുന്ന എന്തോ ഒന്ന് നിങ്ങൾക്കുള്ളിലുണ്ട്.

അബോധപൂർവ്വമായാണ് അത് പ്രകടമാവുന്നതെങ്കിൽ, നമ്മളതിനെ ലൗകീകമായ ജീവിതരീതിയെന്ന് പറയുന്നു. ബോധപൂർവ്വമായാണത് പ്രകടമാവുന്നതെങ്കിൽ നമുക്കതിനെ ആത്മീയ ജീവിതരീതിയെന്ന് വിളിക്കാം. അവരണ്ടും വ്യത്യസ്ഥമല്ല, ഒരുവിധത്തിലുമവ കൂട്ടിമുട്ടുന്നില്ല. ഒരെണ്ണം അബോധപൂർവ്വമാവുമ്പോൾ മറ്റൊന്ന് ബോധപൂർവ്വമാണെന്ന് മാത്രമേയുള്ളു. ഒരാൾ കണ്ണുകളടച്ചു നടക്കുമ്പോൾ, മറ്റെയാൾ കണ്ണുകൾ തുറന്ന് ശ്രദ്ധയോടെ നടക്കുന്നു. അത് മാത്രമാണ് വ്യത്യാസം.


 

ഈ ഒന്നാവാനുള്ള ആഗ്രഹം അഥവാ, എല്ലാത്തിനെയും നിങ്ങളിലേക്ക് ഉൾപ്പെടുത്താനുള്ള ദാഹം, അടിസ്ഥാനപരമായ ശാരീരികതലത്തിലാണ് പ്രകടമാവുന്നതെങ്കിൽ, നമ്മളതിനെ ലൈംഗികതയെന്ന് പറയുന്നു. ലൈംഗികതയിൽ നിങ്ങൾ ഒരാളോടൊപ്പം, ഒന്നിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്.

എത്രയൊക്കെ കഠിനമായി ശ്രമിച്ചിട്ടും, അത് സംഭവിക്കുന്നില്ല. ഒന്നാണെന്ന് തോന്നിക്കുന്ന ചില നിമിഷങ്ങൾ നിങ്ങൾ അനുഭവിച്ചേക്കാമെങ്കിലും, അടുത്ത നിമിഷം എല്ലാം വെവ്വേറെയാണ്. മാനസികമായാണ് നിങ്ങളതിന് ശ്രമിക്കുന്നതെങ്കിൽ, സാധാരണയായത് അത്യാർത്തിയെന്നോ, അധിനിവേശമെന്നോ , അതിമോഹമെന്നോ വിളിക്കപ്പെടാം- നിങ്ങളെല്ലാത്തിനെയും ഉൾക്കൊള്ളാനാഗ്രഹിക്കുന്നു, നിങ്ങൾക്ക് ലോകത്തെത്തന്നെ കൈയ്യിലൊതുക്കണം. വികാരപരമായാണ് പ്രകടമാവുന്നതെങ്കിൽ, അതിനെ സ്നേഹമെന്ന് വിളിക്കുന്നു. ബോധപൂർവ്വമായാണ് പ്രകടമാവുന്നതെങ്കിൽ നമ്മളതിനെ യോഗായെന്ന് പറയുന്നു. മറ്റൊന്നിനെ നിങ്ങളിലേക്ക് ഉൾപ്പെടുത്താനുള്ള അതെ ആഗ്രഹം തന്നെയാണത്.


 

എന്തിനാണ് മറ്റൊരാളെ നിങ്ങളിലേക്ക് ഉൾപ്പെടുത്തേണ്ടത്തിൻ്റെ ആവശ്യമുണ്ടാവുന്നത്? എന്തുകൊണ്ടോ, ഇപ്പോഴത്തെ സ്ഥിതിയിൽ നിങ്ങൾ തൃപ്തരല്ല. ചില നിമിഷങ്ങളിൽ, നിങ്ങൾക്ക് കുറച്ചൊക്കെ പരമാനന്ദമുണ്ടായി, അപ്പോഴതിന് പിന്നാലെയാണ് നിങ്ങളോടുന്നത്. അഥവാ നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം രീതിയിൽ തന്നെ പൂർണ്ണമായ സംതൃപ്തിയിലാണെങ്കിൽ, മറ്റാരോടെങ്കിലും ചേരാൻ നിങ്ങളാഗ്രഹിക്കുമോ? ഇല്ല. അപ്പോൾ അതിമോഹമോ, ലൈംഗികതയോ അല്ല നിങ്ങളാഗ്രഹിക്കുന്നത്, നിങ്ങാഗ്രഹിക്കുന്നത് പരമാനന്ദമാണ്. എപ്പോഴൊക്കെയോ അനുഭവിച്ച തുച്ഛമായ ആ നിമിഷങ്ങളിൽ നിങ്ങൾ തൃപ്‌തരല്ല. എങ്കിൽ, ബോധപൂർവ്വം അതിനെ സമീപിക്കേണ്ട സമയമല്ലേ ഇത്?

 

അതുകൊണ്ടാണ് പതഞ്ജലി, അദ്ദേഹം 'യോഗസൂത്രങ്ങൾ' എഴുതിയപ്പോൾ, പതിവില്ലാത്ത രീതിയിലാണ് തുടക്കമിട്ടത്. യോഗസൂത്രങ്ങളിലെ ആദ്യത്തെ അധ്യായം ഇതാണ്- "... അപ്പോൾ ഇനി യോഗ..."- വെറും പകുതി വാക്യം. ജീവിതത്തെപ്പറ്റിയുള്ള ഇത്രത്തോളം പ്രധാനപ്പെട്ട പ്രണാമം തുടങ്ങുന്നത് പകുതി വാക്യത്തിലൂടെയാണ്. യുക്തിപരമായതിന് അർത്ഥമൊന്നുമില്ലെങ്കിലും, അനുഭവപരമായി എന്താണവിടെ പറയുന്നതെന്നുവച്ചാൽ, "ഒരു പുതിയ വീടുവയ്ക്കുന്നതിലൂടെയോ, പുതിയൊരു ഭാര്യയെ കണ്ടെത്തുന്നതിലൂടെയോ, നിങ്ങളുടെ മകളുടെ കല്യാണത്തിന് ശേഷമോ, നിങ്ങളുടെ ജീവിതം സ്വസ്ഥതയിലാവുമെന്ന് കരുതുകയാണെങ്കിൽ, യോഗയുടെ സമയം ആയിട്ടില്ല. പക്ഷെ, നിങ്ങൾ പണവും, അധികാരവും, സമ്പാദ്യങ്ങളും, ജീവിതത്തിലെ എല്ലാ സുഖങ്ങളും അനുഭവിച്ചിട്ടും, പരമമായി അതിനൊന്നിനും നിങ്ങളെ ശരിക്കും തൃപ്തിപ്പെടുത്താൻ സാധിക്കില്ലെന്ന് നിങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കിയെങ്കിൽ , ഇനി യോഗക്കുള്ള സമയമായിരിക്കുന്നു."